माछाको दरबार

माछाको दरबार

शनिबारको दिन प्रिया बाबासँग गाईबाख्रा चराउन गएकी थिइन् । खेत खाली थियो । गाईबाख्रालाई खेतमा छोडेर प्रियाका बाबा पहरामा घाँस खोज्न थाल्नुभयो । प्रियाले केही बेर सिँगारे पाठोलाई मुनीमुनी गर्दै खेलाइन् । पाठो पनि जता प्रिया गयो उतै जान्थ्यो । पाठोसँग खेलेपछि उनी खोला किनारको ठूलो चिलाउनेको रूखको फेदमा गइन् । त्यहाँ लमतन्न पसारिएको फराकिलो ढुंगो थियो । उनी त्यसै ढुंगोमा बसेर खोलाको ससाना डुबुल्कामा पौडिरहेका माछाहरूलाई हेर्न थालिन् । माछाहरू रमाइलो गर्दै पौडिरहेका थिए ।

'आहा ! माछाहरू पनि कति ज्ञानी रहेछन् । सबै मिलेर खेल्दा रहेछन्', उनी पानीमा माछाहरू पौडिरहेको हेरेर रमाइन् । हेर्दाहेर्दै उनलाई हाई आयो र यसो ढल्किइन् र निदाइन् ।

'प्रिया ! तिमी कति राम्री ? ' प्रियाको कानमा आवाज आयो । त्यहाँ त रानी माछा पो रहिछन् । उनी निकै सुन्दरी थिइन् । उनको मुखको माथितिर बुट्टेदार कल्की थियो भने सुनजस्ता टलक्क टल्किएका कत्लाहरू थिए । उनका आँखाहरू हीराजस्तै चम्किला थिए ।

'अहो ! तपाईं पनि मैलेजस्तै बोल्नुहुन्छ ? ' प्रियाले सोधिन् ।

'हो नि, म पनि तिमीजस्तै बोल्न सक्छु', रानीमाछाले जवाफ दिइन् ।

'कसरी सिक्नुभएको काकी ? ' प्रियाले सोधिन् ।

'यहाँ हरेक दिन हामी जस्तालाई मार्न मानिस आउँछन् । उनीहरू त्यही ढुंगामा बसेर कुराकानी गर्छन् । सुन्दासुन्दै सिकेको', रानी माछाले भनिन् ।

'सुन्दासुन्दै सिक्नुभएको ? वाह तपाईं त कति चलाख !' प्रियाले रानीमाछाको प्रशंसा गरिन् ।

'हो नि प्रिया ! सिक्नका लागि कि देख्नुपर्छ कि सुन्नुपर्छ हो कि होइन ? ' रानीमाछाले प्रश्न गरिन् ।

'हो काकी ! म पनि बाबाआमाले भन्नुभएको धेरै कुरा सुन्छु अनि सिक्छु', प्रियाले भनिन् ।

'तिमी कति ज्ञानी रहिछौ हगी ? ' रानीमाछाले सोधिन् । प्रिया केही बोलिनन् खालि रानी माछाको मुखमा हेरेर मुसुक्क हाँसिन् ।

'काकी ! तपाईंचाहिँ माछा मार्नेहरूसँग कसरी बाँच्नुभएको छ त ? , प्रियाले सोधिन् ।

'म उनीहरूको भाषा बुझ्छु, त्यस कारण उनीहरू आएर कुरा गर्नासाथ हामी भाग्छौं', रानी माछाले भनिन्।

'यस्तो ठाउँमा किन फर्केर आउनुभएको त काकी !' फेरि प्रियाले जिज्ञासा राखिन् ।

'हामी यहीँ जन्मियौं र हुर्कियौं । यो हाम्रो देश हो अनि यो ठाउँचाहिँ घर हो । देशको र घरको माया लाग्छ नि हैन ? ' रानी माछाले सोधिन् ।'त्यो त हो, मलाई पनि मेरो देश र घर मन पर्छ', प्रियाले हाँस्दै भनिन् । प्रिया र रानीमाछाले कुरा गर्दागर्दै अरू माछा पनि आइपुगे । सबैले प्रियाको तारिफ गरे । रानी माछाले प्रियालाई आफ्नो परिवारको परिचय गराइन् ।

'प्रिया ! हिँड हामी तिमीलाई हाम्रो घर देखाउँछौं', रानी माछाले भनिन् ।

'काकी ! मलाई बाबाले खोज्नुहुन्छ', प्रियाले अनकनाउँदै भनिन् ।

'तिम्रो बाबाले खोज्ने बेलासम्ममा हामी फेरि यहीँ ल्याइदिन्छौं', रानीमाछाले भनिन् । त्यसपछि प्रिया उनको घरमा जान तयार भइन् । रानी माछाले प्रियालाई पिठ्यूँमा राखेर पानीभित्रको आफ्नो दरबारतिर लिएर गइन् । उनलाई आफ्नी आमाले बोकेजस्तो लाग्यो ।

प्रिया रानीमाछाका छोराछोरीहरूसँग दरबारका कोठा चाहारिन् । रातो, नीलो, हरियो, सुन्ताला र खैरो रङको कोठा रहेछन् । भान्छाघरमा भने खैरो रङ लगाएको रहेछ ।

'अहा ! दरबार त रमाइलो पो रहेछ । कोठाहरू एक, दुई, तीन, चार, पाँच, छ, सात', प्रियाले कोठाको संख्या पनि गनिन् । रानी माछाकी जेठी छोरी सुनकेस्रीले प्रियालाई सुनको पेन्सिल उपहार दिइन् ।

प्रिया र रानीमाछाका छोराछोरीले केही बेर लुकामारी र रुमाल चोरी खेले । प्रिया रमाइन् । केही बेरपछि रानीमाछाले खाजा खान बोलाइन् ।

'प्रिया ! लौ आज रमाइलो मानेर हामीसँगै खाजा खाऊँ', रानीमाछाले भनिन् ।

'काकी ! मलाई घर जान अबेर हुन्छ', प्रियाले भनिन् ।

'भाको छैन, तिमीलाई पुर्याइदिऊँला', रानीमाछाले भनिन् ।

'बस न साथी । तिमी आउँदा हामीलाई रमाइलो लागेको छ', रानी माछाका छोराछोरीले भने ।

'नडराऊ, तिमी पनि त मेरी छोरी हौ नि । खाजा खाऊ म लगिदिइहाल्छु', राजामाछोले भन्यो ।

'म्याँ म्याँ' आवाजले प्रिया झसंग भइन् र आँखा खोलिन् । उनी त माछाको दरबारमा होइन धौखोलाको किनारको ढुंगामा थिइन् । उनलाई म्याँ गरेर उठाउने सिँगारे पाठो थियो । सिँगारेले उनलाई खुट्टाले खोस्रँदै उठाएको रहेछ ।

'ला ! मैले त उनीहरूलाई धन्यवाद भन्न र जान्छु भन्न पनि भ्याइनँ । खै त सुनको पेन्सिल ? ' प्रियाले केही बेर यताउता हेरिन् । ए हे यो त सपना न हो, म पनि कस्ती ? ' प्रियाले आपैंmलाई सम्झाइन् ।

'प्रिया ! घर जाने बेला भयो, हिँड', बाबाले बोलाउनुभयो । उनले मनेले उठाउनुको कारण पत्ता लगाइन्।

'मने तिमी पनि मलाई कति माया गर्छौ हगि ? जाने बेला भयो भनेर उठाउन आएको ? ' प्रियाले पाठोलाई च्यापिन् र माया गर्दै बाबा भएतिर गइन् । उनको मस्तिष्कमा भने माछा र माछाको दरबार घुमिरहेको थियो ।


प्रतिक्रिया दिनुहोस !

Unity

working together is no longer optional-it is a matter of compulsion

Annapurna Media Network has announced the Unity for Sustainability campaign which comes into force from January 1, 2022. The main aim of this campaign is to 'lead the climate change dialogue' working closely with all the stakeholders on sustainable development mode, particulary focusing on climate-change issues.