ब्लो-अप

ब्लो-अप

नायिका रञ्जना शिवाकोटीको फिल्मी करिअर उत्सर्गमा थियो । उनी टीभीमा नाचेको देखेर म फुर्किन्थेँ । त्यसो त उनी फिल्ममा भन्दा बढी टीभी विज्ञापनमा देखिन थालेकी थिइन् । ‘रूपमती चामल खानाले तपाईंको त्वचामा नयाँ ताजगी ल्याउँछ ।' उनीप्रति म यति आकर्षित भइसकेको थिएँ, उनले विज्ञापन गरेको चामल नै खान थालिसकेको थिएँ । तर, रूपमती चामल खाँदै गर्दा अचानक दाँतमा ढुंगा लाग्यो- ‘रञ्जना र बादल प्रेममा' ।

आफूले मन पराएकी नायिका कोही ऐरेगैरेको प्रेममा परेको सुन्दा जलन हुने रहेछ । मलाई ऐश्वर्या रोयप्रति पनि त्यस्तै भएको थियो । किशोरवयभरि यस्तो लाग्थ्यो, कुनै दिन अचानक उनीसँग भेट हुनेछ । मुटुको धड्कन निक्कै बढेको हुनेछ । अनुहार रातो र ओठ कामिरहेको हुनेछ । भन्नेछु, ‘आई लभ यु ऐश्वर्या' । उनको बिहेपछि सबै सपना चकनाचुर भयो । कोलम्बियन गायिका सकिरा इजाबेल मेबारक रिपपोलप्रति पनि त्यस्तै भावना थियो मेरो । उनले पनि मप्रति निष्ठुर भएर अर्कैसँग विवाह गरेको केही समयपछि त्यो भावना विस्तारै हरायो । अब नायिकाहरू प्रियंका चोपडा, आलिया भाट र गायिका इन्दिरा जोशीप्रति अझै बाँकी छ । यो असामान्य मोहले मलाई किशोरवयदेखि लखेटिरहेछ ।

फिल्मी पत्रिकाहरूका अनुसार, बादल साह चक्रवर्तीसँग उनको प्रेम पनि भर्खर सुरु भएको थियो । त्यो सुनेर म दुःखी भएँ । रञ्जना र बादलको प्रेमसँग अचम्मको साइनो गाँसियो मेरो पनि । एउटी राम्री नायिका कुनै प्रोफाइल नै नबनाएको केटासँग प्रेममा परेको थाहा पाउँदा म साँच्चै पिरोल्लिएको थिएँ । बादल मलाई कहिल्यै मन परेन । त्यसैले मैले त्यो प्रेम सफल हुँदैन भन्ने ठोकुवा नै गरेको थिएँ । म ‘मुनलाइट' मा थिएँ । अर्थात् ‘मुनलाइट' भन्ने साप्ताहिकमा काम गर्थेँ । सम्पादक एलएन साह चक्रवर्ती उनीहरूको प्रेमकथा सुनाएर हामीलाई मक्ख पार्थे । पार्थे के भन्नु उनी आफैं मक्ख हुन्थे । उनीसँग संगत गरेको केही हप्तापछि थाहा लाग्यो, रञ्जना र बादलको लभ अफेयर समाचार उनले नै छाप्न लगाएका रहेछन् चिनजानका पत्रिकारहरूलाई भनेर ।

मानिसका गौरव गर्ने विषय अनेक हुने रहेछन् । एलएनउर्फ लोकेश्वरनाथ साह चक्रवर्तीका पनि आफ्नै थिए । भाइ बादल चर्चित नायिकाको प्रेममा परेको कुरा एलएनको लागि जीवनमा अलिअलि गोप्य राखेजस्तो गरेर साउती मार्दै सुनाउने गौरवशाली कथा थियो । मानौं बादलले रञ्जनासँग प्रेम गरेर कुनै बहादुरी गरेको छ । मैले पनि क्याम्पसमा साथीहरूलाई सुनाउने नयाँ खुराक थियो त्यो । सबै रोचक मानेर सुन्थे । म पनि एलएनले भनेका कुरामा केही थपथाप गरेर साथीहरूलाई सुनाउथेँ । बादलसँग ईष्र्या त थियो नै त्यसैले ‘यो प्रेम असफल हुन्छ' भन्ने ठोकुवा गर्न छोडेको थिइनँ । उनीहरूको बारेमा एलएनले भन्दा सायद म बढी सोच्न थालेको थिएँ । जब एलएनले कुनै दिन उत्साहित हुँदै निसंकोच ‘दुई दिनको लागि आज भाइबुहारी पोखरा घुम्न जाँदैछन्' भनेर सुनाउँथे, मेरो निद्रा उड्थ्यो । तर, म त्यो हैसियतमा कहाँ थिएँ र, मैले सोचिरहेको कुरा व्यक्त गर्न सकौं ।

एक वर्ष नाघिसकेको थियो बिनापारि श्रमिक चक्रवर्तीसँग काम गरेको । पत्रिकामा लेख्ने मान्छे हामी दुईजना मात्रै थियौँ । चक्रवर्ती र म । त्यसैले मैले जे लेखे पनि उसले नछापी सुखै थिएन । लगभग आधा सामग्रीहरू त अरू पत्रिकाको साभारले नै भरिन्थ्यो । करिब पाँच सयप्रति छापिने यही पत्रिकाको चलखेलले चक्रवर्तीले परिवार धानेका थिए । उनका अन्य गोप्य स्रोत के थिए मलाई पत्तो थिएन । पहिलो भेटमा चक्रवर्ती थर सुन्ने बित्तिक्कै मलाई लाग्यो, पक्कै पनि मिथुन चक्रवर्तीसँग यिनीहरूको कुनै नाता पर्छ । एलएनले एक दिन कुरैकुरामा भने- ‘हेर घिमिरे सबैले मलाई मिथुन दाको नातेदार भन्ठान्छन् । तर हामी अर्कै चक्रवर्ती, उनी अर्कै चक्रवर्ती । उनी विहारका हुन् । हाम्रो तीनपुस्ते नेपाली हो ।'

म खिस्रिक्क भएँ । सायद जीवनमा उनले बोल्ने कम सत्यमध्ये यो पनि थियो । कमसेकम यो कुरा रहस्यमै भएको भए मलाई उनीसँग काम गर्ने उत्साह घट्ने थिएन । मैले आफैंलाई सहानुभूति दिँदै भनेँ- ‘तर पनि त सर बाजेबराजुको त केही सम्बन्ध थियो होला । हजुर र मिथुनको अलिअलि अनुहार त मिल्छ ।' उनको श्याम अनुहार अचानक उज्यालो भयो । भने, ‘त्यो त हो ।'



 उसबेलादेखि अचेलसम्म हरेक साता उसरी नै साप्ताहिक पत्रिकाहरूमा अरू धेरै रञ्जना र बादलहरूको उत्तेजक तस्बिर छापिन्छन् । र, उसरी नै हजारौं युवाहरू तिनै तस्बिर हेरेर स्खलित हुन्छन् । तर, ती सातजना जस्तै धेरै बालकहरूको कथा अझै छापिन बाँकी छन् ।

सायद मिथुनसँग सम्बन्ध नगाँस्नुको अर्थ उनको नागरिकतासँग जोडिएको कथा थियो । उनले नागरिकताको लागि निक्कै संघर्ष गरेको कुरा सुनेको थिएँ । काठमाडौमा तराईवासीलाई त्यति सहज पनि थिएन । नेपाली नै होइन जस्तो गरेर हेपेर कुरा गर्थे यहाँका रैथानेहरू । त्यसको मार एलएन सरमा परेको हुनुपर्छ । त्यसबारेमा भने उनीप्रति मेरो पूरापूर सहानुभूति थियो । खैर, मेरो के हैसियत छ सहानुभूति राख्ने ? कुरा कामको हो । धन्न रञ्जनाको प्रेमकथाले मलाई अझै तानिरहेको थियो । झिनो आशा थियो, उनीहरूको प्रेम सफल नहोला कि भन्ने ।

बादल जति धेरै वा राम्रो लेखे पनि पारि श्रमिकको कुरा त्यहाँ बर्जित थियो । बरु उपलब्ध थिए ‘रञ्जना-बादल प्रेम कहानी ।' बिजुली बजारको उकालोनिरको एउटा सानो कोठामा कार्यालय थियो पत्रिकाको । रूपप्रिया, सुमनराज, प्रेमलहरि, लालमणिजस्ता अनेकौं फिल्म पत्रकारहरू त्यही अड्डामा हरेक दिनजसो आइरहन्थेँ । सुरुसुरुमा मलाई लाग्थ्यो, नेपालका सबैभन्दा ठूला पत्रकारहरू तिनै हुन् । किनभने त्यतिखेर चलेका नायकनायिकाहरू शिव श्रेष्ठ, गौरी मल्ल, भुवन केसी, राजेश हमाल, करिश्मा मानन्धर, मेलिना मानन्धर, धीरेन शाक्यदेखि रञ्जना लुइँटेल र दिलीप रायमाझीसम्मका नालीबेली तिनले बताउँथे ।

कसको कोसँग अफेयर छ, ककसको ब्रेकअप भो एकअर्काले होडबाजीसहित सुनाउँथे । म भने उच्चकोटीका नीति कथा झैं मन्त्रमुग्ध भएर सुन्थेँ । कल्पना गर्थेँ, यस्ता रोचक घटनाहरू घट्ने ठाउँ कहाँ होला, पक्कै त्यो कुनै हराभरा फिल्मी दुनियाँ होला । उनीहरूले भेट्ने, रमाइलो गर्ने ठाउँ मैले देखिरहेको बानेश्वर, गौशाला, माइतीघर, कमलादी त पक्कै होइन । दिनहरू बित्दै गए, यथार्थका तहहरू बन्दाको बोक्राझैं खुल्दै गए । तिनीहरू जुन पत्रिकामा लेख्थे, ती पत्रिका खासै बिक्दैनथिए । ताजुबको बात यो थियो, उनीहरू कसरी घर चलाउँथे ।

एक दिन एलएनले याक चुरोटको सर्को मार्दै भने- ‘बादललाई अचेल भ्याइनभ्याइ छ ।' मलाई चिन्ता लाग्यो, बादलले पनि फिल्म पाएछ कि भनेर । ऊ पनि हिरो बन्ने रहरले वर्षौंदेखि शरीर सुगठित बनाइरहेको थियो । बादलले मुम्बैमा पनि संघर्ष गरेर आएको कुरा गाइँगुइँ सुनेको थिएँ । चुरोट आस्ट्रेमा अड्याउँदै चक्रवर्तीले थपे, ‘रञ्जना एकैपटक तीनवटा फिल्ममा काम गर्दैछे । अरू पनि अफरहरू आइरहेका छन् राम्रो पैसा दिने तर बादलले हुँदैन भन्दियो । अचेल रञ्जनाको फिल्म छान्ने काम सबै बादलले गर्छ ।'

रञ्जना-बादलको विशेष बुलेटिनपछि चक्रवर्ती दंग परेर चुइँकिने कुर्सीमा अडेस लागे र भने, ‘यसपटकको मुनलाइटको स्ट्यान्डर निक्कै बढेको छ । तिम्रो लेखको पनि साथीहरूले तारिफ गर्दै थिए ।' दुईवटा बाइलाइन समाचार थिए मेरा । एउटाः रतन थियामको महाभारतमा आधारित नाटक चक्रब्यूहको लामो रिभ्यु गरेको थिएँ । अहिले सम्झँदा लाग्छ, त्यो एउटा झुर रिभ्यु थियो । महाभारत नै नबुझी लेखिएको शब्दहरूको रास थियो त्यो । अर्कोः सडक बालबालिकामाथि यौन हिंसा शीर्षकमा पर्यटकहरूले काठमाडौंका बालबालिकाहरूलाई कसरी यौन हिंसा गरिरहेका छन् भन्ने फिचर थियो । अरू पत्रिकामा छापिएका समाचारहरू र युनिसेफको रिपोर्टमा आधारित ठीकैको लेखाइ थियो त्यो । तर, चक्रवर्तीले मलाई फुक्र्याउनु थियो फुक्र्याए ।

रञ्जनाकै लागि भनेर उनी ‘स्वर्णपरी' नामक मासिक फिल्मी पत्रिका प्रकाशन गर्थे । मासिक भने पनि वर्षमा एकपटक दसैंको छेक पारेर निस्कन्थ्यो पत्रिका । त्यस पत्रिकाको दुईवटा उद्देश्य थिए । एउटा दसैंको शुभकामना विज्ञापनबाट अलिअलि पैसा उठाउने, अर्को हो रञ्जनाको फोटो कभरमा छाप्ने । उनले दसैं अंकमा जति पैसा उठाए पनि आफ्नो हातमा एक रुपैयाँ पर्ने होइन । बरु रञ्जनाको आकर्षक तस्बिर भएको केही थान पत्रिका कालो हातेझोलामा हालेर सबै पारि श्रमिकको असुली गर्थेँ म । अघिल्लो वर्षको रञ्जनाको कभर भएको ‘स्वर्णपरी' झोलामा भएको महिनौं भएको थियो ।

तर, रञ्जनालाई सशरीर देख्ने रहर पूरा भएको थिएन । हातमा चाबी झुन्ड्याउँदै एउटा सुगठित शरीर अर्थात् बादल चक्रवर्ती कहिलेकाहीँ देखा पथ्र्यो मुनलाइटको कार्यालयमा । तुफानले आउँथ्यो, उसको दाइ अर्थात् एलएनसँग केही पैसा लिन्थ्यो र तुफानले फर्कन्थ्यो । ऊ जसरी सिँढी उक्लने ओर्लिने गथ्र्यो नि त्यो फूर्तिचाहिँ निक्कै आकर्षक थियो । म उसलाई हेरिरहन्थेँ ।
उसको डिंगो जुत्ता ।
टाइट जिन्स पेन्ट ।
सिंहको ठूलो टाउको भएको बेल्ट ।
छातीमा दुईटा टाँक खुलेर देखिने उसको सुगठित छाती ।
‘केटो त हिरै हो ।' मनले भन्थ्यो । यही कारणले रञ्जनाले यसलाई मन पराएकी होली । तर प्रोफाइल ? त्यस केटाको गुमनामी नामले मलाई पिरोलिरहेको थियो । एउटी चर्चित हिरोइन कसरी एउटा सामान्य केटाको प्रेममा पर्छे ? त्यसबखत यी सबै कुरा मलाई एउटा रहस्य जस्तो लाग्थ्यो । तर रञ्जना त्यहाँ कहिल्यै आइन । र, बादलको हातको चाबी बाइकको हो या गाडीको कहिल्यै ठम्याउन सकिन । बालदकै कारणले झन् विस्तारै हिरो बन्ने रहर जागेर आयो । मलाई रञ्जनाको नजिक पुर्‍याउने एउटै उपाय देखेँ मैले, बादललाई उछिनेर हिरो बन्ने । विस्तारै थिएटर मेरो अर्को रुचिको विषय बन्यो । काठमाडौ थिएटर भर्खर सुरु भएको थियो । समय मिलाएर त्यतै धाउन थालेँ । एक दिन कुनै अमुक फिल्मको नायक बन्ने आशामा ।

बिना कुनै पूर्वसंकेत जिन्दगीमा नयाँ अफर आयो । क्याम्पसका साथीहरू विवेक तिवारी र झकेन्द्र श्रेष्ठले भने, ‘तिमीले किताब लेख्नुपर्छ ।' कस्तो किताब ? जादुमयी तरिकाले काम भयो । उनीहरूले फाट्टफुट्ट नेपाली बोल्ने एकजना जापानी महिलासँग भेट गराए । ती महिलाको संस्थामा विवेक र झकेन्द्रले स्वयंसेवकको रूपमा काम गरेका रहेछन् । म लेख्ने पनि भएकोले उनीहरूले मेरो नाम सिफारिस गरेका रहेछन् ।

मैले सातजना सडक बालबालिकाको कथा लेख्नुपर्नेछ । त्यसबापत ४० हजार पारि श्रमिक तोकिएको छ । दीपेन्द्रले पुस्तकको लागि बालबालिकाको तस्बिर लिनेछन् । यो के भइरहेको छ म बुझ्न सकिरहेको थिइनँ । सम्झौतापत्रमा हस्ताक्षर भयो । दस हजारको चेक पनि हात लाग्यो । साट्न जाँदा डर थियो पैसा नआउने चेक हो कि भनेर । पत्रिकाको अफिसमा प्रायः यस्तो भइरहन्थ्यो । एलएनले विज्ञापनको पैसा उठाउन जाँदा भुक्तानीबापत प्रायः चेक पाउँथे । अधिकांश चेक बाउन्स हुन्थे । तर, मेरो त चेक साटियो अर्थात् हात लाग्यो दस हजार । ‘लेखेर पनि यत्रो पैसा आउँछ ? ' जिन्दगीमा नयाँ रङहरू भरिँदै थिए । रञ्जना र बादल प्रेमको सिँढी उक्लँदै थिए । मेरो त्यहाँ जान पातलिँदै थियो । मेरो नियमित जानु वा बिराएर जानुमा सम्पादक चक्रवर्तीको कुनै खुसी वा विस्मात थिएन । कहिलेकाहीँ फुक्र्याउनुबाहेक उनी सधैं समान व्यवहार गर्थे ।

लगनखेल हो ठाउँ त । तर, गल्लीको नाम सम्झना छैन । मूल सडकबाट निक्कै भित्र दुईतले घर थियो । भर्खरै बनेको तर भित्तामा प्लास्टर नगरेको बेढंगको घर थियो त्यो । बनाउन आधा काम बाँकी रहेको । यहीँ बस्थे सातजना बालकहरू । म बिल्कुलै नयाँ संसारमा छिर्दै थिएँ । ८ देखि १४ वर्ष उमेरका यी बालकहरूसँग कुराकानी गरेर तिनको कथा लेख्नु मेरा लागि निक्कै चुनौती थियो । उनीहरू त्यहीँ खान्थे । त्यहीँ बस्थे । कसैले सञ्चालन गरेको ‘चिल्डेर्न होम' जस्तो थियो । तर त्यो कसरी सञ्चालन हुन्थ्यो । कसले सञ्चालन गथ्र्यो । मलाई केही थाहा थिएन । पाएको काम फुस्किने डरले म धेरै प्रश्न गर्दिनथिएँ । मेरो काम केवल उनीहरूको जीवनी कथा उतार्नु थियो ।

१. ‘रूपेश थापा मगर धादिङ । उमेर ९ वर्ष । बाऊ सधैं झगडा गर्थे आमैसँग । आमैले छोडेर गइन् । मलाई पनि घरमा बस्नु मनै लागेन ।...'
२. ‘राजु शिवाकोटी । उमेर ११ । चितवन ।....जुत्ता टाँस्ने डेन्डड्राइट धेरै तानियो । कहिलेकाहीँ सुई पनि घोचियो ।...बिन्दास हुन्थ्यो ।...'
३. ‘श्याम तामाङ । उमेर १३ वर्ष । सिन्धुपाल्चोक । घरमा धेरै काम गर्नुपथ्र्यो । घाँस काट्ने, बाख्रा चराउने । पढ्न पनि मुन लागेना । गाउँको केटाहर्ले काठमाडौ जौँ भन्यो, राम्रो खानु, राम्रो लाउनु पाइन्च भन्यो त्यसैले आको । सडकमै सुत्यो २ वार्ष ।...'
४.‘ भोला काफ्ले । उमेर १२ वर्ष । ओखलढुंगा । बुबाआमाले काठमाडौंको एउटा घरमा काम गर्न राखिदिनु भयो । उनीहरूले पढाइदिन्छु भनेका थिए । स्कुल पनि पठाएनन् । काम पनि धेरै लगाए । मालिकले धेरै गाली गर्थे । अनि भागेँ म त । कसैलाई चिनेको थिइनँ । सडक मै सुत्न थालेँ ।... खीर धेरै मन पर्छ मलाई...तर ह्याँ काँ पाउनु ? '
५. ‘जीवन राई । उमेर ११ वर्ष । सिन्धुली । स्कुल जाने मन छ । गोराहर्ले राति लैजान्च र बिहान छोडदिन्च । ...मलाई त काउकुति लाग्छ । तर पैसा पनि दिन्छ ।'
६. ‘विजय तामाङ । उमेर १३ वर्ष । काभ्रे । पुलिसले धेरै दुःख दिन्छ । कुट्छ ।...म पनि भोलिपर्सि पुलिस बन्छ र तिनलाई ठोक्छ ।'
७. ‘रामबहादुर खड्का । रामेछाप । उमेर १४ वर्ष । पानी परेपछि आमाको याद आउँछ । घरनजिकैको बारीको रूखमा आमा झुन्डिएकी थिइन् ।

पानी जोडले परेको थियो । गाउँका थुप्रै मान्छे रूख वरिपरि उभ्भिएका थिए । आमा मरेको भन्ने था'पाएपछि कसैलाई नसोधी घरबाट हिँडेँ । तीन घन्टाको बाटो कुद्दै मामाघर आएँ । आमा मरेको खबर लिएर काका आका रछन् मामाघरमा । उनले मलाई घर लेर जालान् भन्ने डरले उनको अगाडि नै नपरी भागेँ ।...काठमाडौं जाने बसमा चढेँ ।...कहाँ जाने केही था'थेन । गाडी जाँसम्म आयो त्याँ ओर्ले । मामाले १० रूप्पेँ दिनु भको थ्यो । लुकार राखेको थेँ । गाडी भाडा तिरिनँ । तेही पैसाले २ दिन त पाउरोटी किनेर खाएँ । सडकमै सुतेँ । कुकुरहरू मेरो साथी थियो । दिनभरि कताकता हिँड्थेँ । राति कुकुरहरूसँगै सुत्थेँ ।... अरू साथीहरू पनि भेटेँ । सुरुसुरुमा त मागेर खान्थ्यौं । पछि साथीहर्ले चोर्न सिकाए ।...सीताराम दूधको खोलमा साथीहर्ले के के राखेर खान सिकाए ।...बाहिर रमाइलो छ । हाम्रो ग्याङ ठमेलतिर हुन्छ ।'

उता रञ्जना र बादलको प्रेम उत्सर्गमा पुग्दै थियो । सम्पादक एलएन ‘स्वर्णपरी'को दसैं नयाँ अंकमा रञ्जनाको कभर र ब्लोअप दुवै डिजाइन गर्दै थिए । यता यिनीहरूको कथा सुन्दै जाँदा मलाई एक किसिमको हीनताबोध हुन थाल्यो । लेखक बन्ने लहडमा म कस्तो कथा लेखेर पैसा कमाउने परिबन्धमा परेँ । बालकहरूसँग गरिएका कुराहरू कापीमा टिप्थेँ र पछि कोठामा आएर कम्प्युटरमा उतार्थेँ । डेक्सटपमा ती बालकहरूको कथा उतार्दै जाँदा असहज महसुस हुन्थ्यो । यी सडक बालकहरूको कथा लेखेर के हुन्छ ? उनीहरूले त सडकबाट मुक्ति पाउनु पो महत्ववपूर्ण छ । उनीहरूले परिवारसँगै बसेर स्कुल जान कसरी पाउँलान् ? उनीहरू जस्तै अरू कति धेरै बालबालिका अझै सडकमै होलान् । काठमाडौंमा आफ्नै ठेगान नभएको बेलामा अलिक क्रान्तिकारी पाराको सोच पो आउन थाल्यो । आफ्नै कुबुद्धिले बाँकी ३० हजार उम्किने डर भो ।

दस हजारमध्येबाट कोठा भाडा तिरेर बचेको केही हजार पैसा थियो मसँग । उनीहरूसँगको संगतको नवौं दिन म फेरि पाटन पुगेँ । ती केटाहरूबाट कथा निकाल्न सजिलो थिएन । धेरै कुराकानी गरेपछि बल्ल उनीहरू आफ्नो बारेमा अलिअलि बोल्थे । किन गाउँ छोडेर काठमाडौं आए भन्ने उनीहरूलाई ठ्याक्कै कारण थाहा थिएन । मैले उनीहरूको कथामा भेट्न नसकेको चुरो कुरो यही थियो- ‘घर छोड्नुको कारण' । परिवारमा धेरै समस्या थियो । जसरी अरु धेरै नेपाली परिवारमा हुने गर्छ । तर, घर छोड्न बाध्य बनाउने मूल कुरा के थियो- मैले भेउ पाउन सकेको थिइनँ । कुनै मनोवैज्ञानिकको जस्तो विश्लेषण गरेर उनीहरूले ‘मैले यो कारणले घर छोडेँ' भन्ने स्थिति पनि थिएन ।

केहीबेरको कुराकानीपछि मैले उनीहरूलाई सहरतिर लिएर हिडेँ । आइसक्रिम खुवाएँ । खुब रमाए केटाहरू । भोलालाई खीर खुवाउने मन थियो । खीर पाउने पसल पत्तो लागेन । म निक्कै भावुक बन्दै थिएँ । मानौं म ठूलै सेवा गरिरहेको छु । उनीहरूको मर्म बुझिरहेको छु । दिमागले अर्को घन्टी हान्यो, अरे म कोही हुँ । आम मानिसहरूभन्दा फरक । जसले बालबालिकालाई बुझ्न सक्छ । मभित्र मानवताको आदर्श बर्खाको खहरे झै) उर्लिरहेको थियो । जीवनमा ठूलै काम गरेको आभास अचानक भएर आयो ।

पहिलोपटक मसँग उनीहरू झुम्मिए । मैले उनीहरूको कथामा नयाँ कुरा थप्ने र कथालाई फरक बनाउने नयाँ आइडिया फेला पारेँ । उनीहरूको रुचिको खाना, मन पर्ने हिरो हिरोइन, मन पर्ने ठाउँ, मन पर्ने गीतको टिपोट गर्न थालेँ । अर्को खुसीको कुरा के भने रामबहादुरलाई पनि रञ्जना शिवाकोटी मनपर्ने रहेछ । उसले मामासँग सिन्धुलीमा रञ्जनाको फिल्म हेरेको रहेछ । अलिक खुलेर कुरा गर्दा रामबहादुर भन्थ्यो, ‘ठमेलको भित्तामा टाँसेको रञ्जनाको पोस्टरमा मैले कत्ति पटक म्वाइँ खाको छु ।'

केटाहरूलाई त्यही पुरानो घरमा छोडेर आफ्नो डेरा मीनभवन खरिबोट फर्किएँ । हिँड्ने बेलामा मैले सबैको हातमा २०, २० रुपैयाँ थमाइदिएँ । १० औं दिन मेरो लागि निक्कै उत्साहजनक थियो । बिहानको खाना खाएर म उसरी नै खरिबोटबाट पाटनतिर लागेँ । पाटनको त्यो पुरानो घरमा पुग्दा त विवेक, झकेन्द्र पुस्तक परियोजनाकी संयोजक जापानी महिलालगायत अरू केही मानिसहरू थिए । सबै अचम्मको मुद्रामा थिए । सबैका अनुहारमा प्रश्न थिए । तर, उत्तर कोहीसँग थिएन । सबैभन्दा सानो केटो रुपेशलाई छोडेर त्यस घरबाट अरू ६ जना केटाहरू राति नै भागेछन् ।

‘चिल्ड्रन होम' चलाउने एक युवा रहेछन्- रेवती सापकोटा । उनी पनि सानो हुँदा धेरै वर्ष सडकमा बिताएका रहेछन् । ती जापानी महिला र चिल्ड्रन होम चलाउने युवा मिलेर केही दिन ती ६ जना केटाहरूलाई खोजे तर भेटेनन् । मैले बटुलेको सूचनाको आधारमा ती केटाहरूको कथा पूरा गर्ने कोसिस गरेँ । र, ती जापानी महिलालाई बुझाएँ । तर, तिनले कथा पूरा नभएको जनाउँदै बाँकी ३० हजार पैसा दिन मानिनन् । काठमाडौं थिएटरमा सुरुका दिनमा धेरै काम थिएन । लेख्ने रहर पनि मरेको थिएन । निक्कै दिनपछि ‘मुनलाइट'को कार्यालय जाँदा सम्पादक चक्रवर्ती निक्कै हवडदवडमा थिए । रञ्जना र बादलको बिहेको तयारी हुँदै रहेछ । उनी पैसाको चाँजो मिलाउन अफिसको त्यही पुरानो फोन सेटमा प्याँ टा पुँ टु प्याँ टा पारिरहेका थिए । ६ अंक । सोचेँ बिल तिर्न नसकेर अर्को महिना यो फोनको लाइन पनि काटिनेछ ।

रञ्जनाका परिवार के सोच्थे मलाई थाहा हुने कुरा भएन । तर मलाई भने आपत्ति थियो बिहेमा । एउटी प्रसिद्ध अभिनेत्री एउटा खासै नपढेको मसलदार युवासँग कसरी जीवन बिताउन सक्छे ? एकदुई पटक बादलले एलएन साहसँग कुरा गरेको सुन्दा मलाई ऊ हठी र अज्ञानी जस्तो महसुस भएको थियो । सायद मेरा पूर्वाग्रह र अन्धविश्वासहरू मभित्र सल्बलाउँदै थिए । मभित्र अर्को मूर्ख पुरुष थियो । म बादलसँग ईष्र्या गरिरहेको थिएँ । चक्रवर्तीले कम्प्युटर स्क्रिनमा देखाउँदै भने, ‘घिमिरे भाइ हेर त यसपटकको कभर राम्रो छैन त ? ' त्यसपछि उनले ब्लोअप देखाए । अचम्म ! बादल चक्रवर्ती रञ्जनासँग उत्तेजक दृश्यहरूमा कैद भएका छन् । ‘यो ब्लोअपले बादललाई पनि हिट गराउनेछ ।'

म निराश भएर डेरा फर्किएँ । खासै काम थिएन । पैसो जोगाउन डेरा छोडेर काठमाडौं थिएटरको होस्टलमा बस्न थालेँ । ती सातजना केटाहरूको कथाको फोल्डर आफ्नै याहुमेलबाट हटमेलमा पठाएर कम्युटरबाट फोल्डर डिलिट गरिदिएँ ।

पुस्तकालयको सरसफाइ गर्दा पुरानो स्वर्णपरीको दसैं अंक र ‘मुनलाइट'का केही प्रति फेला परे । एलएन साहले प्रकाशन गरेको ‘स्वर्णपरी'को दसैं अंकमा रञ्जना र बादल उत्ताउलो भएर उसरी नै मुस्कुराइरहेका थिए । अरू पत्रिकासँगै ‘स्वर्णपरी'का सबै अंक कवाडी फलाम बटुल्न आउनेलाई बेचिदिएँ । अब तिनले पुराना दिनहरू याद दिलाउने छैनन् । याहुमेलमा सर्च गरिहेरेँ । ती बालकहरूको वर्ड फाइल भेटेँ, मेरो कथा १, २, ३... नामका क्रमशः सातवटा ।

तर, डिलिट गर्ने आँट आएन । सायद छापिएको भए किताबको नाम पनि यही हुने थियो- मेरो कथा । नछापिएको यो कथा कसको भयो थाहा छैन । उसबेलादेखि अचेलसम्म हरेक साता उसरी नै साप्ताहिक पत्रिकाहरूमा अरू धेरै रञ्जना र बादलहरूको उत्तेजक तस्बिर छापिन्छन् । र, उसरी नै हजारौं युवाहरू तिनै तस्बिर हेरेर स्खलित हुन्छन् । तर, ती सातजना जस्तै धेरै बालकहरूको कथा अझै छापिन बाँकी छन् ।


प्रतिक्रिया दिनुहोस !

लोकप्रिय

Unity

working together is no longer optional-it is a matter of compulsion

Annapurna Media Network has announced the Unity for Sustainability campaign which comes into force from January 1, 2022. The main aim of this campaign is to 'lead the climate change dialogue' working closely with all the stakeholders on sustainable development mode, particulary focusing on climate-change issues.