भेषराज बुढाथोकी
Total Post: 8
गैरीखेतको डिलमा . . .
जमानामा पानीघट्ट जवान थियो। आज ऊ बूढो भयो। गाउँभरिका मान्छेलाई मीठो मसिनो खुवाउने पानीघट्ट आज आफैं भोको छ। कुनै बेला पालो कुरिरहेका घट्टाला (पिठो पिस्न गएका मान्छे)हरूको लामो ताँती लाग्ने पानीघट्ट आज एक्लो छ। ऊबेला घडीको सेकेन्डको सुर्इं जस्तो व्यस्त घट्ट, आज महाला (ब्याट्री) सक्केको घडीको हालतमा छ।
त्यो डोगडी, यो डोगडी
सबै चिज हराए पनि गाउँमा मानवता अझै ज्युँदै छ। नयाँ पुस्तालाई गाउँ पढाउन पनि गाउँ बाँचिरहनुपर्छ। गाउँ बाँच्नु भनेको इतिहास बाँच्नु हो।
हैसियतको खर्पनमा मान्छेको तौल
लेख जन्मिनु अघिको कथा ...
मार्च महिनाको पहिलो हप्ता। दिउँसो २ बजेपछिको समय। पागरमाथा, रंगपु…
बंगलादेशमा बाजुरा खोज्दै...
उनीहरू ‘बाध्यताका पाना पल्टाउँदा–पल्टाउँदा रहरका पाना छुट्दै गएका’ मान्छे हुन्। ‘शासकहरूले खोला…
डियर फातिमा, बि ह्याप्पी !
बकर इद सकिएको पर्सिपल्ट। रंगपुरको एउटा भित्री गाउँ। सिमलबाग, बंगलादेश।
प्रचण्ड गर्मी।&…
धन नभएकाहरूको मन
चोरेर खानेहरूको कथा सबैले सुन्छन्, मागेर खानेको यो कथा कसले सुनोस् ? सरकार कान थुनेर बसेको छ…
फूलमाथि टेकेर फूलको जतन हुँदैन।
हुँदैन प्रियसी ! यसरी त झन् हुँदैन
फूलमाथि टेकेर फूलको जतन हुँदैन।
आँगनका लागि छि…
