कविता : सीमा क्षेत्रको बासिन्दा

वारि बसेको छ

आँखा उघार्दा पारि देखिन्छ

घरबार यता छ

नेकेवदी उता राखिन्छ

ऊ न कसैको पक्षमा बोल्न सक्छ

ऊ न कसैको विपक्षमा उभिन सक्छ

कसैले ओढ्छ,

उसलाई त्यो पनि मञ्जुर छ

कसैले ओछ्याउँछ,

उसलाई त्यो पनि मञ्जुर छ

आवश्यकताले यस्तो बनाएको छ उसलाई

पेटमा अजिंगर बस्छ

र, टाउकोमा पेट छ

बरु नदीमा बग्दै आएको काठ भए

कसैले त कुनै घाटमा उताथ्र्यो

यहाँ त ऊ—

एउटाको पहरेदार र अर्काको सुराकी भएको छ

भाग्न सक्तैन चाहेर पनि ऊ— आफूबाट

पाइला सार्नुअगावै

पर्खालमा अनुदित भइदिन्छ उसको बाटो

र, ड्याम्प ! अनुहारमा आएर ठोक्किन्छ

भाषा एउटा छ, भूगोल अर्कै छ

झन्डा एउटा छ, झन्झट अर्कै छ

खोल्नु हुन्न मनका कुराहरू— मनमै राख्नुपर्छ

बोल्यो भने के हुन्छ यसको परिणाम

पटकपटक उसले देखेको छ

मर्ने आजै मर्छ

र, सरकारले भोलिपल्ट

कूटनीतिक वार्ताको पहल गर्छ

देशको कुनै सीमाक्षेत्रको बासिन्दा हो ऊ

घरिघरि हेर्छ—

सिमाना भएर बग्ने नदीलाई

र, जानी नजानी— दिनहुँ

आफ्नो आँसुले

त्यसको आयतन बढाउने गर्छ !!