- सिमाना पौडेल
क्याम्पसको पहिलो दिन । परिचयात्मक कार्यक्रम चलिरहेको थियो । एकअर्काको नाम र रुचि थाहा पाउन हामी उत्सुक थियौं । नाम र परिचयपछि प्लस टु’ पढ्दाका आआफ्ना अनुभूति साटासाट गर्यौं । मसँगै बस्ने एकजनालाई त्यहीँ दाइ बनाएँ ।
अहिले हुँदो हो त ब्वाइफ्रेन्ड नै बनाइसक्थेँ होला । त्यस बेला किन हो दाइ पो भन्न मन लाग्यो । ऊ जति बोलाउँदा पनि नबोल्ने खालको थियो । इमानदार लागेर दाइ बनाएँ । म भने निकै बोल्नुपर्ने मान्छे । मैले कलेजको पहिलो दिन नै दाइ बनाएकोमा नयाँ साथीहरू छक्क परिरहेका थिए ।
क्याम्पसको दोस्रो दिन ओरिएन्टेसन प्रोग्रामका लागि हामी नगरकोट गयौं । एउटै बसमा नाच्दै गाउँदै अनि एकअर्कामा छेडखानी गर्दै नगरकोटतर्फ हिँड्यौं । मैले अघिल्लो दिन बनाएको दाइ पनि साथैमा थियो । साथीहरू मलाई जिस्क्याउँदै भन्दै थिए, ‘ओइ ! हाम्लाई नि दाइ बनाउने आइडिया सिकाइदेऊ ।’
बसको लास्ट सिटमा थियौं हामी । आफ्नै तालमा थियौं सबैजना । एकअर्कामा जिस्किन्थ्यौं पनि । मैले कानमा एअरफोन कोचेको थिएँ । अप्ठ्यारो बाटोमा बस हल्लिएर हिँड्दै थियो । हामी एकअर्कामा ठोक्किँदै करिब दुई घन्टामा नगरकोट पुग्यौं ।
नगरकोट पुगेर खाना खान थाल्यौं । म शुद्ध शाकाहारी थिएँ । होटलको एउटा कुनामा बसेर खाना खाँदै थिएँ । मैले बनाएको दाइ मेरो नजिकै आयो । म खुसी भएँ । तर, उसले केही पनि नबोली अचानक मेरो टाउकोमा ‘ट्वाङ ट्वाङ’ हिर्कायो । केही पनि नबोली फनक्क फर्केर आफ्नो कुर्सीमा बस्यो अनि उसिनेको अन्डा छोडाउन थाल्यो ।
मेरो टाउको त उसका लागि अन्डा ठोक्काउने ठाउँ पो भएछ । अरू केटाको अघि सान देखाउँदै हाँस्न थाल्यो ऊ । त्यसपछि वरिपरिका सबै गलल हाँस्न थाले । दाइ भन्नेचाहिँ सानले अन्डाको बोक्रा छोडाइरहेको थियो ।
अब मलाई सही नसक्नु भयो । मेरो आत्मसम्मानमा चोट पुग्यो । मेरो मन पनि दुख्यो, रिस पनि उठ्यो । मैले उसलाई दाइ बनाएको थिएँ । तर, उसले दाजुबहिनीको सम्बन्ध त के मान्छेले मान्छेलाई गर्नुपर्ने व्यवहार पनि देखाएन । त्यसपछि म जुरुक्क उठेँ । लमक्लमक् उसको नजिक गएँ । ऊ एकोहोरो अन्डा छोडाइरहेको थियो । छोडाइसकेर मुख आँ गर्दै खान मात्रै लागेको थियो, मैले पनि बेस्सरी टाउकोमा हिर्काइदिएँ । ऊ बसिरहेको कुर्सीबाट भुइँमा लड्यो । तमासा हेरिरहेकाहरू अकमक्क भए । ऊ भुइँमा लडेर जिल्ल परिरह्यो । म सरासर आफ्नो सिटमा आएर बसेँ ।
उसले सुरुमा त सरले कुटेको ठानेछ । मैले कुटेको ठानेपछि ऊ झस्कियो र चुपचाप बसिरह्यो । साथीहरूले मलाई त्यसो नगरेको भए हुन्थ्यो भन्न थाले । मैले रिसको झोकमा कसैको कुरा सुनिनँ । ‘मेरो मनले भने अन्याय किन सहने ? ’ भन्दै थियो । मैले त उसलाई दाइ सम्झेको थिएँ । उसले पनि बहिनीलाई जसरी व्यवहार गर्नु पथ्र्यो । नगरेपछि दाइबहिनीको सम्बन्ध रहेन ।
एउटी साथी आएर भन्न थालिन्, ‘केटालाई हात उठाउनुअघि हजारचोटि सोच् बुझिस् ।’ अर्कीले थप्दै भनिन्, ‘आम्मामा क्या हान्देको के तिम्ले !’ मैले कसैको कुरा सुनिनँ । मेरो आफ्नै मनको कुरा सुनेँ । अन्याय र आत्मसम्मानमा ठेस पुग्ने गरी जसले मलाई व्यवहार गर्छ, त्यो म सहनै सक्दिनँ । मैले यस्तै सोचिरहेँ ।
म अहिले कान्तिपुर इन्टरनेसनल कलेजमा आठौं सेमेस्टरमा पढिरहेकी छु । ब्याचलर तहमा पढ्दाको त्यो क्षण म आज पनि सम्झिन्छु । त्यस दिनदेखि कसैलाई पनि दाइ बनाउने सोच मनमा आउन सकेन । कुनै अपरिचत व्यक्तिले बहिनी भनेर बोलायो भने त्यही दिनको घटना मनमा ठोक्किन आइपुग्छ ।
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
