हिमालजस्तो स्वाभिमान भएको
म एक वीर गोर्खाली हुँ।
अदम्य साहस बोकेर हिँडेका पैतालाहरू
र तराईका फाँटजस्तो फराकिलो छातीमा
आफ्नै माटोको रंग टाँसेर निधारभरि
हिँड्नु छ देश बनाउने अभियानमा।
छोडेर परदेशमै हरियो पासपोर्ट
फर्किनु छ आफ्नै घर आँगनमा
र आफ्नै पसिनाले सिँचाइ गरेर
उर्वर बनाउनु छ अबको बाँकी युग।
गाउँमा चर्किएका घरका भित्ताहरू
माटोले टालेर सुन्दर बनाउनु छ गाउँ
खेतमा चिरा परेका गह्राहरू
आफ्नै पसिनाले ओसिलो बनाउनु छ
फुलाउनु छ पहाडहरूमा रातो गुँरास
जब देश स्वतन्त्र भएर बाँच्छ
तब पो यो निश्चल आँखामा हिमाल हाँस्छ
डाँफेचरिका रंगीन प्वाँखजस्तै
रंग्याउन बाँकी छ मेरो देशको सपना
र देशको खम्बा भएर बाँच्नु छ मलाई।
लालुपातेजस्तो रातो सपना बोकेर
अक्करे भिरमा मुस्कुराई रहेको गुँरासजस्तो
सगरमाथा चढ्ने आरोहीका पैतालाजस्तो
हामीले यो युगको गीत लेखौं।
अब खनौं आफ्नै बाटो ( कोदाली भएर
अब जोडौं हजार सपनाहरू – पुल भएर
फर्क युवा हो फर्क
यो देशको इतिहास हामी आफैंले लेख्नुपर्छ।
युग बदल्ने जोसिला पाइलाहरू
उर्जाशील मुठ्ठीहरू
गोलीले छेड्न नसक्ने छातीहरू
आऊ परिवर्तनको एउटा
युगान्तकारी नक्सा कोरौं
अनि पो देश बाँच्न सक्छ
फर्क युवा हो देश फर्क
हामी हाम्रो पिढीको लागि
देश भएर बाँचौँ।
(७१औं राष्ट्रिय प्रजातन्त्र दिवस– २०७७ का अवसरमा संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्ड्यन मन्त्रालय र नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानद्वारा आयोजित साहित्यिक तथा सांस्कृतिक कार्यक्रममा प्रथम भएको कविता ।)
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
