यी पाइला चाल खोजिरहेछन्

त्यो सुरु र अन्तिम पत्र थियो तिमीले मेरो नाममा लेखेको ।

धेरै मन परेको थियो तिमीले दिएको नाम- क्रिस्टिना । थाहा छैन, कुन लोक कुन भूगोलकी क्रिस्टिना देख्यौ मेरो रूपरंगमा, टाँसिदियौ मेरो अस्तित्वको छातीमा । चिठीको सुरुमै रातो मसीले लेखेको त्यो नामले पूरै लाली दलिदियो मेरो अनुहारमा । मेरो नाममा कोरिएका तिम्रा अक्षर कतिपटक पढें, औंलामा गन्न सक्दिनँ । किताबको बीचमा बडो जतनले सजाएर राखेकी थिएँ त्यो चिठी ।

आह ! ती पनि दिन थिए । तिमीले बोलाउँथ्यौ त्यही नामले । ओठमा मसिनो मुस्कान बोकेर हिँडिदिन्थेँ म । मानौं भर्खर प्वाँख पलाएको पक्षी हुँ म । फुरफुर-फुरफुर फुर्किरहन्थेँ । अचानक आइपुगेका थियौ तिमी मेरो जीवनमा आनन्दको बहार भएर । कसरी सम्झुँ तिमीलाई ? के भनेर सम्झुँ ? बिर्सन मनलाग्छ घरीघरी फेरी बिर्सुं कसरी ? के मात्रै थिएनौ तिमी मेरो लागि ?

मज्जा थियौ - झमझम पानीमा भिज्दै नाच्नुको मज्जा ।
आनन्द थियौ - मध्यरातमा जुन हेर्दै कफी पिउनुको आनन्द ।
उमंग थियौ - चिसो लुगा लगाएर चौरमा पल्टी नीलो आकाश हेर्ने उमंग ।
उत्साह थियौ - साँझपख अँध्यारो कुनामा बसी प्रेमील गीत गुन्गुनाउने उत्साह ।
उद्वेग थियौ - डायरीका पानाहरूमा मसी बनी पोखिनुको उद्वेग ।
उत्कर्ष थियौ - भावनाका वेगहरूमा उत्ताल छाल बनी बहनुको उत्कर्ष ।

थाहा छैन कहाँबाट चोरी ल्याएका थियौ सारा रहरहरू, पोखिदिएका थियौ मेरै पोल्टोमा । तिमीसँग हुँदा म आफैंलाई बिर्सने भएको थिएँ । तिम्रो साथमा हुँदा म संसार बोकिहिँड्ने बनेको थिएँ । तर, आज त केवल एउटा उच्छवास छ मेरो भाग्यमा । र, बोझ बनिरहेछ आफ्नै जिन्दगी पनि ।

आज सारा सम्झना जीवित छन् तर वर्तमान आफैंसँग छैन । मन्दिर त्यही छ हामी बस्ने गरेको । घन्टी त्यही छ हामीले बजाउने गरेको । ती साँघुरा गल्लीहरू हाम्रो प्रेमिल जिन्दगीको एन्टिक याद बोकेर अझै हिँडिरहेछन् समयको बाटोमा । छैन त केवल मार्गनिश्चित वर्तमान । छैन त केवल गन्तव्य बोकेको भविष्य । छातीमा अधुरो प्रेमको सम्झना र काँधमा एउटा अपुरो सम्बन्धको शव बोकेर थाहा छैन म यी गल्लीहरूमा किन भड्किरहेछु ? थाहा छैन, यी भीडभाडमा कसलाई खोजिरहेछु ?

तिमी त थियौ मेरो मनमा सपनाको बिउ रोपिदिने । तिमी त थियौ मेरा हरेक पाइलामा साहसको हत्केला थामिदिने । तर, समय त्यो दोषी थियो सायद । तिमीलाई कसैगरी आफ्नो बनाउन सकिनँ । सायद जति बलियो थियो परम्पराको बार त्योभन्दा बलियो थियो मभित्रैको भय । बा-आमाको इज्जत, समाजको डर, परम्पराको माखेसाङ्लो थाहा छैन के-केले बाँधेका थिए त्यतिबेला मलाई । त्यसैले त आफैंलाई बाँध्न पुगेको थिएँ तथाकथित वैवाहिक सम्बन्धको डोरीमा । कोही अर्कैसँग, कोही पराइसँग ।

त्यो क्षणदेखि नै हो तिमीलाई भुल्ने प्रयास गरेको ।
त्यतिबेला नै हो तिमीले लेखेको त्यो चिठी किताबको माझबाट खोल्सामा फालेको । त्यतिबेला नै हो तिम्रा उपहार कलम भाँचेको ।

तर, कसैगरी सकिनँ तिमीलाई मनबाट झिकेर कुनै सडकछेउको प्रतीक्षालयमा अलपत्र छोड्न । मलाई कसैगरी पनि बुझ्न नसक्ने पति, मेरा चाहनाहरूलाई घरको सुसेधन्दामै मार्न चाहने परिवार र दिनरातको कचकचबीच तिम्रो सम्झनाको धुमिल तस्बिर झनै गाढा बन्दै गयो । म हरक्षण तिम्रो उपस्थितिको परिकल्पना गर्थें र तुलना गर्थेँ हरपलसँग ।

डायरीका पानामा साना अक्षरले कोरिएका मेरा कविता पढेर तिमी कति उल्लासित हुन्थ्यौ । तर, यो नयाँ घरमा पहिलोदिन नै मेरो कविताको डायरीलाई लिएर मजाक उडाइयो । किताबका पानामा डुबिबस्दा म, कपाल सुम्सुमाउँदै साथ दिन्थ्यौ तिमी । यो घरमा मेरा किताबहरू साटिए भान्साघरको चुलेसीमा । मबाट खोसिए मेरा सबै रहर । र, बाँकी रह्यो केवल आँसु मेरो पोल्टोमा ।

आँसुलाई हाँसोमा बदल्न बारम्बार कोसिस गरेँ तर हरेकपटक असफल भएँ । आँखाको डिलैडिल बनाउँदै÷भत्काउँदै, फेरि बनाउँदै÷फेरि भत्काउँदै अन्ततः एउटा बालुवाको घरलाई भत्काइ हिँड्न विवश भएँ । भनेका थियौ तिमीले, जीवनमा जस्तै दुःख परे पनि दुःखी नहुनु । मेरा आँखाका आँसुले पगाल्ला तिमीलाई भनी आँसुले लत्पतिएका आँखा हतपत पुछिहाल्थें । चस्मा र गाजल लगाउँथे । हरेक पल ओठमा जबर्जस्ती मुस्कान बोकी हिँड्थेँ । तर, सकिँदो रैनछ आफैंसँग आफैलाई ढाँट्न ।

जिन्दगीको यो चोकमा फेरि आइपुगेको छु रित्तो बनेर, पूर्णतया रित्तो । केवल सम्झनाको झोला बोकेर । सारा रहर र उमंगहरू निर्वासनमा गइरहेका छन् । समयको यो पिँढीमा टुक्रुक्क बसेर चुपचाप हेरिरहेछु तिमीलाई ।

तर किन मौन छौ तिमी ? किन पिउँछौं चुरोट ? किन रक्सीले मातिइहिँड्छौ हररात प्रेमका पुराना गीत गाउँदै ? के तिमी पनि समयको त्यही चोकमा छौ ?

उफ् ! कति लामो यो चौकठ हामीबीचको ? कति गहिरो नदी हामीबीच बहेको समयको ?
तिमी रित्तो, म रित्तो ।
मेरो मनमा तिमी, तिम्रो गीतमा म ।
तर किन बन्दी हाम्रा पाइला ?

यो वर्तमान सायद यी स्थिर पाइलामा गति खोजिरहेछ ।
अहिले त छ केवल स्मृतिको भारी र तिमीले दिएको नाम - क्रिस्टिना ।