फोरमेन्तेराकी सुन्दरी र पोल्यान्डकी सुइरी

शुक्रबारको दिन, बिहानै मैले भ्यालेन्तिनालाई भेट्नु थियो । बार्सिलोनाको मुटुमा रहेको होटेल क्यातलानियाको अगाडिपट्टि ऊ कुनै कारमा पर्खिरहेकी हुन्छे भन्ने मलाई थाहा थियो । म त्यो अञ्जान मान्छेको कारमा बार्सिलोनादेखि सान सेबेस्टियनसम्मको लामो यात्रा गर्न खोज्दै थिएँ । पूरै पाँच सय ७० किलोमिटर । यो सबै संयोग जुराइदिएको थियो ब्ला ब्ला कारले (कसैको कार, जसमा पैसा तिरेर कारवालासँगै यात्रा गर्न पाइन्छ) ।

७ बजे नै तयार भएँ । बार्सिलोनाको पुबिया कासाबाट मैले मेट्रो समातेँ । जमिनमुनिबाट मात्र चल्ने त्यस्ता मेट्रोको सुरुवात स्पेनको बार्सिलोनामा सन् १८६३ बाट भएको रहेछ जसको विकासको गति अझै थामिएको थिएन । मानवसागरलाई नै बोकेर मन्द गतिमा गुड्ने जमिनमुनिको त्यो सुन्दर संरचना हेरेर दंग पर्दै म होटेल क्यातलानिया नजिकै ओर्लिएँ । भनिएको ठाउँमा पुग्दा घडीले साँढे सात बजायो । तैपनि झिसमिसे अँध्यारो सकिएको थिएन ।

मैले भ्यालेन्तिानलाई फोन गरेँ । ऊ त छेउमै उभिएकी रहिछे । मैले फोन गरेको देखेर उसले मलाई नै हेरी र स्वागतको हात हल्लाई । म उतिर बढें । उसको नजिक पुग्नेबित्तिकै उसले हग गरी, मानौं हामी पहिलेदेखि नै परिचित छौं ।

म कारको अघिल्लो सिटमा बसेँ, उसकै समानान्तर भएर । उसले कार हुइँक्याई उत्तरतिर । कार उछिट्टिएर अगाडि बढ्यो । अमेरिका पत्ता लगाउने कोलम्बसको अग्लो र ऐतिहासिक सालिकनिर पुगेपछि उसले सोधी, 'तपाईं कहाँबाट हो ? '

'नेपालबाट ।'
'ओ, अनि तपाईं सान सेबेस्टियन के को लागि जाँदै हुनुहुन्छ ? घुम्नको लागि ? '
'हो ।'

मेरो कुरा सुनेर ऊ एकछिन अकमकाई । उसलाई लागेको हुनुपर्छ, नेपालीहरू घुम्न सक्दैनन् । तर, त्यो प्रश्न उसले सोधिनँ । बरु उसले सुनाई, 'म त समुद्रको बीचमा जन्मेको मान्छे, मलाई हिमालको यात्रा गर्न खुब मन छ ।'

'उसो हो भने नेपाल जानुस् । पछुतो हुँदैन तपाईंलाई,' मैले पनि भन्देँ ।
त्यसपछि ऊ निकै बेर सुसाइरही । मैले सुनिरहेँ ।

ऊ कुनै टापुमा जन्मेकी थिई । टापुको नाम हो फोरमेन्तेरा । फोरमेन्तेरा पुग्न बार्सिलोनाबाट इबिजा नामक टापुसम्मको एक घन्टा लामो प्लेन यात्रा गरेपछि २० मिनेट जति डुंगा चढ्नुपर्छ । फोरमेन्तराको लम्बाइ १९ किलोमिटर जतिमात्रै हो । त्यसपछि भेटिन्छ, आँखाले अन्दाजै गर्न नसक्ने पानीको अथाह सागर । त्यहाँ बस्छन्, लगभग १० हजार मान्छे । तर, गर्मीमा जनसंख्या ह्वात्तै बढ्छ, कारण हो पर्यटन । मान्छेहरू माछा मार्छन्, पर्यटन व्यवसाय गर्छन् र नोकरी गर्छन् । आलु, गहुँ पनि हुन्छ तर खेती कम गर्छन् त्यहाँका मान्छेहरू ।

'अहिले पनि फोरमेन्तरा नै बस्नुहुन्छ ? ' मैले सोधेँ
'बार्सिलोना । यहाँ म काम गर्छु डेन्टिस्टको रूपमा । आज, भोलि र पर्सि मेरो छुट्टी । म सन्डेमात्र फर्किन्छु ।'
'के को लागि जान लाग्नुभयो ? '
'ब्वायफ्रेन्ड भेट्न ।' उसले बिना कुनै हिच्किचाहट, दाँतले नङ नटोकी भनी ।
'कति वर्षदेखि सँगै हुनुहुन्छ तपाईंहरू ? ' एक किसिमको अन्तर्वार्ता नै सुरु भएको थियो ।
'लामो समय भएको छैन, मात्र डेढ वर्ष । '

मलाई अचम्म लाग्यो, उमेरले ३० लाग्दै गरेकी स्पेनिस फरवार्ड केटीको पहिले केही थिएन कि क्या हो ? सोध्ने तरखर गर्दागर्दै ऊ नै बोली, 'यो मेरो छैटौं ब्वायफ्रेन्ड हो । अरूलाई त मैले लाइफबाट किकआउट गरिसकेँ । सानो सानो कुरामा कम्प्रमाइज गरेर लाइफ चल्दैन । मान्छे स्वतन्त्र छ र उसले आफूले रोजेको जीवन बाँच्नुपर्छ ।'

उसको कुरा ठीकै जस्तो लाग्यो । हरेक मान्छे आ-आफ्नो सिद्धान्तमा बाँचिरहेको हुन्छ, त्यस्तै सिद्धान्तको पोको लिएर हिँडेकी थिई भ्यालेन्तिना । मैले भ्यालेन्तिातिर सुटुक्क हेरेँ । ऊ ढुक्कले कार हाँकिरहेकी थिई । बिना कुनै अवरोध कारले एक सय ३०-एक सय ४० किलोमिटर प्रतिघन्टाको स्पिड पक्रेको थियो । ठूला र चिल्ला राजमार्ग, त्यसमाथि आउने र जाने गाडीहरूको लागि छुट्टाछुट्टै बाटो । बाटोको छेउछाउ देखिने सल्लाका रूखहरू, चट्टानी सुन्दर पहाडहरू । लाग्यो म कतै मेरै देशको बाटोमा यात्रा गरिरहेको छु । तर, त्यति चिल्लो र ठूलो बाटोको कल्पना फगत एक कल्पनामात्र थियो ।

कल्पनामा डुब्दै गर्दा उछिट्टिएर आएको उसको बोलीले म झस्केँ । उ भन्दै थिई, 'यो कुनै किताबमा पढेको परिको गाउँ जस्तो छैन त ? ' अगाडिपट्टि एउटा सुन्दर गाउँतिर उसको आँखा तेर्सिएको थियो ।
'छ, ठ्याक्कै ।' मेरो जवाफ थियो ।

कुनै स-सानो थुम्कोमा बनाइएका सुन्दर र आकर्षक युरोपियन शैलीका घरहरू, चर्च र सफा बाटोहरूले त्यो कुनै परीको गाउँ झैं लाग्थ्यो । भ्यालेन्तिनालाई त त्यो गाउँ त्यति सुन्दर लाग्यो भने मेरो त झन् के कुरा ? भ्यालेन्तिना बोलैया थिई । ऊ बेला-बेलामा मतिर हेर्थी र एक खालको मुस्कान फ्याँक्थी । जब ऊ गाडीको स्पिड कम गर्थी, म बुझ्थेँ त्यहाँ पक्कै कर तिर्ने ठाउँ छ । नभन्दै त्यस्तै हुन्थ्यो । ऊ घरी कार्डबाट त घरी नगद नै करको रूपमा खुसी खुसी बुझाउँथी र कार हुइँक्याउँथी ।

जीवन सुन्दर बन्न चिल्ला र चौंडा बाटोले पनि निकै सहयोग गर्ने रहेछ ।
भ्यालेन्तिना खासै राम्री थिइनँ । हेर्दा ठीकैमात्रै । तर, उसको बोली र व्यवहार सुन्दर थियो । हरेक कुराको उत्तर खुलेर दिने । झन्झट नमान्ने खालकी । उसका बा-आमा अझै फोरमेन्तरामा बस्छन् । ऊ बेला-बेलामा फोरमेन्तरा जान्छे र त्यहाँको खुल्ला हावामा पखेँटा फिँजाएर उड्छे ।

ऊ पानी खुब मन पराउँछे । पानी, पानीमात्र हैन । पानी स्वतन्त्रा पनि हो । पानीमा उभिएर टाढाटाढा फैलिएको समुद्र हेर्दा उसलाई आफू स्वतन्त्र भएझैं लाग्छ । बिना रोकतोक उडान भरिरहेको पंक्षी झैं । त्यसकै कारण होला सम्बन्धहरूमा पनि ऊ रोकिएकी छैन । कोही चित्त बुझ्दैन भने ऊ त्यो सम्बन्धलाई घिसिपिटी घिसारिरहँदिन । पाँच जनासँगको सम्बन्ध त्यसै टुटेको कहाँ थियो र ।

'तपाईंलाई समुद्र कस्तो लाग्छ ? ' उसले प्रश्न फ्याँकी ।
'राम्रो, तर हाम्रो देशमा समुद्र छैन ।' उसले बल्लबल्ल त्यो कुरा पत्याई । अनि सोधी, 'रेल नि ? '
'रेल पनि छैन ।' उसले यो कुरा पनि बल्ल बल्ल पत्याई ।

केही कुरा नभएर देश नचल्ने त हैन नि । त्यसको विकल्पहरू देशले खोज्छ र देश चलिरहन्छ । तर, सही विकल्प खोजेन भने देश चल्न त चल्छ तर कहीँ पुग्दैन् ।

युरोपका सबैजसो देश विकल्प खोज्ने मामलामा धेरै अघि छन् । युरोपका अन्य देशमा झैं स्पेनमा पनि ठाउँअनुसार, विकासका खाका कोरिएका छन् । जहाँ पानी छैन, त्यहाँ हावाले ठूलठूला पंखा घुमाइरहेको छ र उत्पादन गरिरहेछ बिजुली । भिरालो परेको जमिनमा चरिरहेका छन् भेँडा, सुँगुर र गाई । विशाल र फराकिला चिल्ला बाटाहरू छन् । रेल मार्गहरू माकुराको जालो झैं यत्रतत्र जेलिएका छन् । स्याउको बगैंचा, गहुँ र मकैको विशाल फाँट केही छिनको दुरीमा भेटिन्छन् । चारैतिर विकासै विकास छ ।

भ्यालेन्तिनासँगको कुराकानीमा करिब ६ घन्टाको यात्रा ६ मिनेटजस्तो मात्रै लाग्यो । म सान सेबेस्टियनको ट्रेन स्टेसनमा झरेँ र बिदाइको हात हल्लाएँ । झर्नेबित्तिकै हान्यो एउटा चिसो हावाको झोकाले । बार्सिलोनाभन्दा सान सेबेस्टियन चिसो थियो । दिउँसो नै समुद्रलाई छोएर आएको चिसो हावा जोडले चलिरह्यो ।

ट्रेन स्टेसन सामान्य थियो । भीडभाड थिएन । सहरको व्यस्त माहोल थिएन । स्टेसनमा करिब एक घन्टाको बसाइपछि भुवन भाइ मलाई लिन आए । त्यसपछि लागियो ओर्दिजियातिर । ओर्दिजिया गाउँ थियो तर सारै विकसित । यसो हेर्दा ठ्याक्कै जिरीजस्तो । रेल बनाउनेदेखि गाडी बनाउने फ्याक्ट्रीहरू अवस्थित । सल्लाका डाँडाहरू र टुप्पोमा चौपाया चरण । सानो र सफा नदी । माछा खेलिरहेका । हाँस चरिरहेका । मेरो कल्पनाको गाउँजस्तै लाग्यो । त्यहीँ भेटिए अरू एकाध सय नेपाली ।

बेलायतले २००८-२००९ तिर स्टुडेन्ट भिसामा धेरैलाई लिएर गयो र त्यहाँ पुगेपछि काम गर्ने समयमा कटौती गर्दै चर्को कलेज फि बनाइदिएपछि धेरै विद्यार्थी सुरक्षित भविष्यको लागि बेल्जियमतिर लागे । बेल्जियममा शरणार्थी केश दर्ता गरे तर धेरैले शरणार्थीको पेपर पाएनन् । र, उनीहरूलाई बेल्जियम छाड्नको लागि भनियो । त्यही रन्कोमा धेरै नेपाली स्पेन छिरे र गाउँ-सहरतिर बाँडिएर बसे । त्यसकै कारण थियो, ओर्दिजियामा नेपाली भेटिनु । पढेलेखेका, कम्तीमा ब्याचलर पास गरेका नेपालीको पीडा अन्य देशमा जस्तो स्पेनमा पनि देखियो ।

अंग्रेजी जानेर नहुने, त्यहीँको स्पेनिस भाषा जान्नुपर्ने, बूढापाकाको स्याहार गर्ने काम गर्नुपर्ने, सामान्य मजदुरी पाउन पनि गाह्रो । हुन त काम ठूलो/सानो हुन्न भन्छन् । तैपनि एउटा कागज बनाइदिनको लागि साहुले श्रमशोषण गरिरहेका र कागज नबनेसम्म थोरै तलबमा अलमल्याउने प्रवृत्ति त्यहाँ पनि हाबी थियो । नौ/दस वर्षदेखि एउटा कागजको आसमा बसिरहेका नेपाली भेट्दा नरमाइलो त लाग्ने नै भयो ।

एकदिन ओर्दिजियाको हुस्सुभित्र लुकामारी गरेपछि म फेरि सान सेबेस्टियन पुगेँ । त्यहीँ भेट्नु थियो, एउटा दाह्रीवाल फ्रेन्च केटो । उमेर ३३, नाम क्लाउडिस्ट । ऊ म्याड्रिडबाट सान सेबेस्टियन हुँदै फ्रान्सको टुलुज जाँदै थियो र उसको कारमा २७ युरो तिरेर म पनि ऊसँगै जाँदै थिएँ ।

ठ्याक्कै ३ बजे आइपुग्यो ऊ । हँसिलो, रसिलो, सामान्य हाइटको । कपाल पूरै खौरेको । दाह्री जुँगा झ्याप्प पालेर चस्मा भिरेको एउटा गोरे केटो । उसले बडो गज्जबले मसँग हात मिलायो र कारमा मेरो सामान राखिदियो । त्यसपछि हामी लाग्यौं, स्पेनको सान सेबेस्टियनबाट फ्रान्सको बोर्डरतिर ।

ऊ टिचर रहेछ, प्राइमरी स्कुलमा सोसल पढाउने । ६ महिना पढाउने, ६ महिना फोटोग्राफी गर्ने । त्यही फोटोग्राफी गर्ने बहानमा ऊ घुम्दै रहेछ । उसले भन्यो, 'मसँग १९६० तिरको क्यामेरा छ र म अझै त्यही चलाउँछु ।'

म छक्क परेँ । एक किसिमले अचम्मित पनि । यस्तो डिजिटल प्रविधिको युगमा साठीको दशकको क्यामेरा किन चलाउँछ ऊ ? मभित्र प्रश्नहरू छाए एकाएक । मैले उसलाई त्यही कुरा सोधेँ पनि ।

उसले बडो मज्जाले कारको स्टेयरिङ घुमाउँदै भन्यो, 'यो क्यामेरा चलाउन मलाई मज्जा आउँछ । नेगेटिभ धुलाउन गर्नुपर्ने मेहनतले म महत्त्वपूर्ण काम गरिरहेको छु भन्ने भान हुन्छ । अझ यसमा रिल नै प्रयोग हुने हुनाले हरेक रिल खर्च गर्नुअघि मिहिन खालको योजना, प्रकाशको सही संयोजन र कुन एंगलबाट लिने भन्ने विषयमा ठूलो गृहकार्य गर्नुपर्ने हुन्छ, जसले मलाई सधैं केही न केही सिकाइरहेको हुन्छ ।'

उसले फरक तरिकाबाट आफ्नो कामलाई विश्लेषण गर्‍यो । मलाई मन पर्‍यो उसको कुरा । पछि खाजा खाने बेलामा उसले मलाई बडो गहु्रँगो र एन्टिक पिसजस्तै उसको क्यामेरा देखायो । मैले भिरेँ र एउटा सेल्फी खिचेँ ।
हाइवेमा गुडिरहेको कारभित्र उसले थरीथरीका अंग्रेजी गीत सुनायो । म त्यसको बोल अहिले सम्झिन सक्दिनँ ।

त्यसले आफ्नो नेता नेपोलियनको कहानी पनि सुनायो र नेपोलियनले फ्रान्समा चलिआएको चलनलाई कानुनी रूप दिन गरेको प्रयासको सराह्रना गर्‍यो । त्यहीबीचमा मैले पेरिस आक्रमणमा सयौंको संख्यामा मारिएका नागरिकको सम्झना गर्दै आतंककारीको विरोधमा बोलेँ । तर, ऊ त मैतिर पो खनियो ।

उसले भन्यो, 'यसमा फ्रान्स सरकारको दोष छ । फ्रान्सले मोरक्को, सिरियालगायत देशलाई उपनिवेश बनायो । त्यहाँका मान्छेहरू यहाँ ल्याएर काममा लदायो र अहिले आएर न उनीहरू यहाँका भए, न उनीहरूको देशको । त्यसैले यो फ्रान्सको दोष हो, उनीहरूको होइन ।'

उसले यति भनिरहँदा हामी फ्रान्सको बोर्डरमा पुगिसकेका थियौं । केही आर्मीहरूले उसलाई देख्नेबित्तिकै उसको कार्ड मागे । उसको दाह्रीले गर्दा सायद आर्मीहरूले उसलाई शंका गरे । उसँगै गएकोले मेरो पनि पासपोर्ट चेक भयो । तर, आर्मीहरूले दोहोरो प्रश्न सोधेनन्, हामी हाम्रो बाटो लाग्यौं ।

एकछिनपछि उसले फेरि कुरा सुरु गर्‍यो । 'यो राजनीतिक समस्या हो फ्रान्सको तर यसरी सेना, हतियारबाट समाधान गर्न लागि परेको छ फ्रान्स । सम्भव होला, नहोला । तर यसले हामी जनतालाई चाहिँ मारमा पारेको छ ।' उसको कुरा ध्यान दिएर सुन्न लायक थियो ।

कुरा गर्दैगर्दा उसको फोन आयो । उसले उठायो र केही कुरा भन्यो फ्रेन्चमा । मैले ठम्याउन सकिनँ । पछि उसैले थप्यो, 'दस दिन भयो मेरो प्रेमिकासँग भेट नभाको । आज ऊ मलाई कुर्दैछे । ऊ मलाइ माया गर्छे । '
'ओ... त्यसैले तपाईंलाई पनि पुग्ने हतारो देखिन्छ ।'

ऊ खिसिक्क हाँस्यो । र, फेरि थप्यो, 'एक वर्ष पुग्यो हाम्रो सम्बन्ध । यसभन्दा अघि म एकजनासँग लिभिङ टुगेदरमा थिएँ । पछि हामी छुट्टियौं । मेरो एउटा फ्ल्याट छ टुलुजमा । यो मेरो कमाइले नै किनेको होे । त्यही फ्ल्याटको एउटा कोठामा ऊ बस्छे ।'

क्याउडिस्टको कुराले मैले भ्यालेन्तिनालाई सम्झेँ । विचार ठ्याक्कै त्यस्तै । भ्यालेन्तिना जस्तै क्लाउडिस्ट पनि विवाह गर्न चाहँदैन । अहिलेसम्म उसले त्यो कुरा सोचेकै रहेनछ । हामी बाँचेको संसारबाट नियाल्दा यो स्वतन्त्रता अलि पच्न गाह्रो हुँदै थियो मलाई । तर, म उसको कुरामा सहमत थिएँ र रमाइलो मानिरहेको थिएँ ।

मैले भेटे जतिका ती सब पात्रहरू प्रेममा बाँधिएका थिए । सयौं किलोमिटरको दुरी पनि प्रेमले मेटाएको थियो । भ्यालेन्तिना होस् वा क्लाउडिस्ट अथवा पोल्यान्डकी त्यो सुइरी केटी, सबले आफ्नो प्यारो मान्छेको साथ पाएका थिए ।

टुप्लुक्क टुलुज आइपुग्यो । यो सहर ग्यारोन नदीको किनारमा अवस्थित छ र पेरिसभन्दा ६ सय ८० किलोमिटर टाढा छ । म त्यहीँ ओर्लिएँ । जाने बेलामा उसले मलाई उसको फेसबुक आईडी दियो । हेर्दाहेर्दै ऊ मलाई टुलुज सेन्टर स्टेसनमा छोडेर गायब भयो ।

साँझ ५ बजेको थियो । चिसो सहर । घाम भर्खर डुब्नडुब्न लागेको । टाढा देखिने धमिलो पहाडका धर्साहरू । सुन्दर आर्किटेक्टयुक्त विशाल भवन र त्यसका बडेमानका आँगनहरू । युरोपका कुनै पनि सहरले आफ्नो आर्किटेक्ट भुलेका छैनन् र तिनीहरू सधैं सुन्दर छन् । हामी सालिक भत्काउँछौं, पुराना घर भत्काउँछौं र कंक्रिटको थुप्रोलाई घर भन्छौं । हामीले सिक्नुपर्ने कुरा धेरै छ जस्तो लागेर आयो ।

रातको १० बज्न अझै दुई घन्टा बाँकी थियो । १० बजे आम्सटर्डमको लागि छुट्ने बस अझै आइपुगेको थिएन । गन्तव्य कैयौं घन्टा टाढा थियो । त्यसैले कुर्नु थियो यहाँ पनि र बसभित्र पनि । कुर्दाकुर्दै चिसोले घुँडामा हान्यो । तर, फ्री वाईफाईले केही राहत दिएको थियो । मैले त्यहीँ बसीबसी क्लाउडिस्टलाई रिक्वेस्ट पठाएँ । उसले छिनमै एसेप्ट गर्‍यो । उसले उसको प्रेमिकासँग ओठ जोडेर खिचेको फोटो पोस्ट गरिसकेको थियो । त्यहीबेला भ्यालेन्तिनाको पनि त्यस्तै खाले फोटो देखियो । खुलेआम प्यारमा मस्त जोडीहरू ।

बस कुर्दै गर्दा छेउमा थिई एउटी सुइरी केटी । फोनमा कुरा गरिरहेकी । उसले के बोलिरहेकी थिई, बुझिनँ मैले । घरी घरी त मलाई नै गाली गरे झैं गर्थी । उसको मन अति नै अस्थिर थियो । पीडा र छटपटी दुवै थियो ऊभित्र । त्यसले फोनमा नानाभाँती फलाकेपछि मतिर हेरी ।

'इङ्लिस ? , ' त्यसले मलाइै सोधी ।
'नो ...नेपाली ।'
'स्पिक इङ्लिस ? '
'या ।'

त्यसले मलाई फोन दिई । मैले फोनमा कुरा गरेँ । फोनमा उसको कोही मान्छे थियो । आफूलाई डच भन्थ्यो । ऊ टुलुजको सेन्ट्रल स्टेसन खोज्दाखोज्दा नभेटेर दौडधुप गरिरहेको थियो । यता केटी उसलाई कुरिरहेकी थिई । मैले डच केटोलाई अंग्रेजीमा फेरि ठेगाना दिएँ । सेन्ट्रल बस स्टेसन, पिर्रे सिमार्द ।

उसले यही ठेगाना अघिदेखि खोजे पनि पत्ता नलागेको बतायो । मैले फेरि बुझाएँ, उसलाई । यसपालि ठेगाना दिँदा मैले एसएनसीएफ टे«न स्टेसनको ठ्याक्कै अगाडि भनेर पनि थपिदिएँ । उसले फोन राख्यो ।

भ्यालेन्तिना पानी खुब मन पराउँछे । पानीमा उभिएर टाढाटाढा फैलिएको समुद्र हेर्दा उसलाई आफू स्वतन्त्र भएझैं लाग्छ । सम्बन्धहरूमा पनि ऊ रोकिएकी छैन । कोही चित्त बुझ्दैन भने ऊ त्यो सम्बन्धलाई घिसिपिटी घिसारी रहँदिन ।

केटीले फेरि फोन गरी । उताबाट के भन्यो थाहा छैन । केटी रुन थाली । उसलाई केटो नभेटिएको कहालीलाग्दो कल्पनाले साह्रै पिरोलेको थियो । घरि उसले मलाई हेरी र घरि मोबाइलतिर । ऊ अंग्रेजी बुझ्न र बोल्न सक्दैनथिई । यतिसम्म कि ऊ कहाँ की हो भन्नेसम्म मैले थाहा पाएको थिइनँ ।

निकैबेर पछि एउटा लम्बु केटो सरासर हामीतिर अगाडि बढ्यो । केटी जुरुक्क उठी र त्यसको छातीमा दुईचार मुक्का हानी । केटो हाँस्दै केटीलाई अँगालोमा बेर्न व्यस्त भयो । केटीले मतिर हेरी । केटोले बुझ्यो । 'हे म्यान तिमी हौ अघि बोल्ने ? '
'हो ।' मैले भनेँ ।

उसले हात मिलायो र भन्यो, 'थ्यांक यु । आई फाउन्ड माई लभ । थ्यांक यु । ऊ पोल्यान्डबाट आएकी । केही थाहा छैन । म पनि नयाँ हो यो ठाउँमा । सो धेरै कुदाकुद भयो । फाइनल्ली आइ फाउन्ड ।'
उसले केटीलाई अँगालो हाल्यो र एउटा हातले सुटकेश समायो । तिनीहरू हिँड्नै लाग्दा केटी फरक्क मतिर फर्की र आफूसँग ल्याएको चकलेटको भाँडो मेरो अघि तेस्र्याई, मैले एउटा झिकेँ र उतिर हेरेँ । ऊ ढुक्क थिई, उसका आँखाहरूले भनिरहेका थिए ,'थ्यांक यु फर द हेल्प ।'

मैले भेटे जतिका ती सब पात्रहरू प्रेममा बाँधिएका थिए । सयौं किलोमिटरको दुरी पनि प्रेमले मेटाएको थियो । भ्यालेन्तिना होस् वा क्लाउडिस्ट अथवा पोल्यान्डकी यो सुइरी केटी, सबले आफ्नो प्यारो मान्छेको साथ पाएका थिए । म चकलेट हातमा खेलाउँदै सोचिरहेको थिएँ, केही मान्छेहरू प्रेमी र प्रेमिकाको प्रेम पाउन यात्रा गर्छन्, अनि केही प्रकृतिको । आखिर सबै यात्रा प्रेममै गएर टुंगिने रहेछ ।

०००