चराझैं समुद्र माथिमाथि

थाइल्यान्ड पुगेको दोस्रो दिन हामी पताया सहरछेउमै रहेको समुद्रमा पुग्यौं । ३० जना जति अटाउने बोटबाट पानीको सडकमाथि १५ मिनेट हुइँकिएपछि स्थिर बनाइएको एउटा पानीजहाज (सिप) भेटियो । बोट त्यही सिप छेउमा पुगेर अडियो, सबै त्यही सिपमा उक्लियौं । बोटबाट सिपमा जाने र फर्कंनेको घुइँचो सरोबरी थियो ।

पोखरामा पाराग्लाइडिङको संसारमा छुट्टै आनन्द छ । कुनै दिन यसको मजा लिने अवसर परेको थिएन । समुद्रमाथि उडिरहेका दृश्य पतायाको त्यस्तै उडान पारासेइलिङ रहेछ । असार १७ गते यस्तै हावामा कावा खाँदै उड्ने दिन आयो । पारासेइलिङमा चराजस्तै उड्ने विशेष अवसर थियो तर थाई गाइडले केवल आधा घन्टाको मात्र समय दिएकी थिई । पारासेइलिङमा चरा बनेर वर्षौंको रहर पूरा गर्ने अवसर छुटाउन मन थिएन । उडूँ समुद्रमाथि एक्लै उड्नुपर्ने ! उडाउने जेट स्की झन्डै पाँच सय मिटर तल समुद्रमा । स्कीमा बाँधिएको प्लास्टिकको डोरी पारासेइलिङमा जोडिएको छ र त्यहाँ लाइफ ज्याकेटमा आफू बाँधिनुपर्ने । उडेपछि आफूलाई गाह्रो-साह्रो परे सुन्ने कोही नहुने । स्कीको गतिसँग पारासेइलिङको गति तलमाथि भए सिधै तल समुद्रमा खसिने ।

झापाको गौरादहस्थित गाउँघरमै हुर्किएँ, किस्नी खोला छेवैमा थियो । विद्यार्थी जीवनमा घरगोठालो बनेर दिनहुँ एकपटक खोला पुगिन्थ्यो तर पनि कहिल्यै पौडिन सिकिनँ । त्यसैले, मन भएर पनि पारासेइलिङमा नउड्ने बताएँ । जीवनसंगी कमलाले भनिन्, ‘मेरो पनि ठूलो इच्छा हो तर स्वास्थ्यका कारण उड्न नसक्ने भएँ । तपाईं सक्नुहुन्छ, जसरी पनि उड्नोस् ।’ १७ जनाको समूहमा दुई भतिज, महिला र सँगै गएकामध्ये ७० वर्षे वृद्ध पनि उड्ने । ‘म किन नउड्ने ? ’

संगीले उड्ने टिकट लिइदिइछन् । लाइनमा बसेँ । वृद्धको उमेर बढी भएर पाएनन् । उनी थक्क-थक्क भएपछि मलाई मौका गुमाउन नहुने थप बल आयो । लाइनमा बसेपछि लाइफ ज्याकेटमा बाँधिएँ, उकुसमुकुस हुँदोरहेछ । पालो आयो । स्की होल्ड भइरहँदा अर्कोलाई सिपमाथि झार्ने र मलाई त्यही ठाउँबाट उडाउने काम भयो । स्कीकै गतिमा पारासेइलिङसँगै १० पाइला जति दौडिएर आफूलाई हुत्याइदिएँ, लाग्यो मैले सारा शरीर समुद्रलाई अर्पिदिएँ । पारासेइलिङले गति लिँदै जाँदा बाँधिएको कुनै गाँठो फुस्किएर समुद्रमा खस्छुझैं भयो, सास रोकिएझैं भयो । आँखा चिम्लिएँ । एकछिनपछि बिस्तारै उघारेँ । तल जेट स्की हुइँक्याइरहेको थियो थाई नागरिक । ऊ बेलाबेला मलाई माथि आकाशमा उडिरहेको चरोलाई जसरी हेथ्र्यो । म पनि बेलाबेला उसलाई हेर्थे उसरी नै । मैले मेरो समूह हेरेँ, कसैलाई ठम्याउन सकिनँ । छतबाट हेर्दा आकाशमा चरोजस्तो देखिन्थ्यो त्यो अनुभूति आफूलाई गरेँ र हावामा कावा खाँदै थाइल्यान्डको पताया सहर नियालेँ । समुद्रभरि पानीजहाज, पारासेइलिङ, जेट स्की, विभिन्न प्रकारका बोटहरूले साम्राज्य गरिरहेका थिए ।

सिपको पछाडि पुगेपछि ड्राइभरले स्की बिस्तारै चलायो, मेरो पारासेइलिङ तल समुद्रमा झर्न थाल्यो । तल हेरेँ, उसले संकेत गर्‍यो समुद्रमा चोबिने हो ? पूर्वसूचना पाएकाले मैले माथिबाटै संकेत गरेँ, ‘नो नो’ । अरू माथि उडिरहँदा तल समुद्रमा झ्वाम्म चोबिएको र लगत्तै स्की दौडाउँदा पुनः माथि पुगेको देख्दा जीउ जिरिंग भएथ्यो । करिब सात मिनेट उडेपछि सिपमा ओर्लिने बेला आयो । माथिबाटै हात हल्लाएँ, खुसी प्रकट गरेँ । स्कीले गति कम गरेपछि ओर्लिएँ । अत्यन्तै हलुका महसुस भयो । डर त त्यतिबेला थपियो, जब जीवनसंगीले म उडेको भिडियो देखाइन् ।

कोरल आइल्यान्डमा डुबुल्की

पारासेइलिङपछि त्यही बोटले अर्को स्थिर सिपमा पुर्‍यायो । त्यहाँ केही भाट तिरेर समुद्रमुनि हिँड्ने अवसर पाइने रहेछ । समूहकी तुलसा अधिकारी शिवाकोटीले त्यो चाहना पुरा गर्नुभयो । माछोजस्तै बनेर कृत्रिम श्वासमा करिब पाँच मिटर गहिराइसम्म हिँड्न पाइने ‘सी वाकर’ को फाइदा लिन छोडेर सिपको टुप्पोमा उक्लियौं हामी दुई । चारैतिर समुद्रलाई पृष्ठभूमिमा पारेर अघाउन्जी तस्बिर खिच्यौं, समुद्रको बीचमा पुगेको इतिहास रच्न ।

पानीजहाजको पछाडि पुगेपछि ड्राइभरले स्की बिस्तारै चलायो, मेरो पारासेइलिङ तल समुद्रमा झर्न थाल्यो । तल हेरेँ, उसले संकेत गर्‍यो समुद्रमा चोबिने हो ?

त्यसपछि फेरि त्यही बोटबाट कोरल आइल्यान्ड पुग्यौं । गाइडले एक घन्टा समय दिई, सि-बिचमा रमाउन । अर्धनग्न विदेशीहरूको हुलमा हामी पनि त्यस्तै भयौं । हामी दुईका लागि बाँकी १५ जना नयाँ भए पनि गोरखापत्रका जयदेव भट्टराईसँग मेरो पुरानै चिनजान थियो । पशुपति क्षेत्र विकास कोषका सदस्य नवलकिशोर चौधरीसँग काठमाडौंदेखि स्वर्णभूमि एयरपोर्टसम्म पुग्दा प्लेनमै औपचारिक चिनजान भएको थियो । एकआपसमा सामुद्रिक किनारमा डुबुल्की मार्न कसैलाई लज्जा महसुस भएन ।

कोही ‘सन-बाथ’ मा मस्त थिए त कोही डुबुल्कीमा । कोही डुबुल्कीका लागि सुरसार गर्दै थिए त कोही थाकेर स्विमिङ कस्ट्युम र विकनीमा बालुवामाथि उत्तानो परिरहेका थिए । पहिलोपटक पुग्नेहरू भने फोटो सुटमै व्यस्त थिए । हामी धेरैको पहिलो सामुद्रिक डुबुल्की भएकाले एकआपसमा हात समाउँदै अघि बढ्यौं । क्रमशः एक्लै-एक्लै रमाउन थाल्यौं । सेतो बालुवा र नुनिलो पानी सहयात्री थिए । छेउको थुम्कोजस्तो लाम्चो पहाड (टापु) हाम्रो साक्षी थियो ।

चीन, ताइवान, फिलिपिन्सका महिलाको समूह एकआपसमा हात समातेर हामीले नबुझ्ने गीत गाउँदै घाँटीसम्म डुबाएर समुद्रको आनन्द लिइरहेका थिए । हामीले पनि हातेमालो गर्दै तालमा ताल मिलायौं । केहीबेर पानी बाहिर बालुवामा राखिएका आराम गर्ने ठाउँमा सुतेर थकाई मार्‍र्यौं । आउँदाकै स्पिड बोटमा तीव्र गतिमा झन्डै ४५ मिनेट लगाएर पताया फर्कियौं ।

पताया टु बैंकक

तेस्रो दिन बिहान पतायास्थित आफू बसैकै होटेलमा ब्रेकफास्ट गरियो । नौ बजेतिर पतायालाई बाईबाई गर्दै बैंकक फर्कियौं । पहिलो दिन स्वर्णभूमि एयरपोर्टमा साँझ ४ बजे ओर्लिए पनि त्यो भव्य एयरपोर्ट छिचोलेर लगेज लिई १७ नम्बर गेटबाट बाहिरिँदा झन्डै दुई घन्टा लाग्यो । एयरपोर्ट बाहिर गाडी चढुञ्जेल सात तले पार्किङ कम्प्लेक्स र त्यसकै सामुन्नेको ठूलो पार्किङ (टुँडिखेलजत्रै) बाहेक बैंककका कुनै ठाउँ पनि अवलोकन गर्न पाएका थिएनौं । झन्डै तीन घन्टाको तीव्र गतिको यात्रापछि राति साढे आठ बजे पताया पुग्यौं ।

थाइल्यान्डको पहिलो रात र दोस्रो दिनको समुद्र घूमघामपछि रात्रिकालीन पताया भ्रमण सकेर बैंकक फर्किंदै थियौं । पताया जाँदाको बाटोमा फ्लाइओभर फाट्टफुट्ट देखेका थियौं । फर्कंदा त झन्डै ८० किलोमिटर लामो चार लेनको एउटै फ्लाइओभर देख्दा चकित भयौं । सडकको बीचमा बाटो कट्नु पर्‍यो भने दुई सय मिटर सडक छेउछेउ उकालो बाटो उक्लिएर मूल सडकमाथिबाट बाटो काटी सोही शैलीमा ओरालो झर्दै सडक पार गर्नुपर्ने रहेछ । नेपालका चौबाटोमा मनलाग्दी बाटो काटेको सम्झना यिनले गराए ।

जीपीएस नेभिगेटरको सहायतामा बैंकक प्यालेस होटेल हुँदै इकोटेल (होटेल) मा पुगेर वि श्राम लियौं । सामुन्नेमा देखियो, ८५ तले ‘जोए’ टावर । फ्रि टाइममा एक्लै घुम्नुपर्ने सुनेकाले काठमाडौंमै डा. कृष्ण देवकोटा (थाइल्यान्डबाट पहिरोमा पीएचडी) लाई सहारा मागेको थिएँ । उहाँले बैंककमा कार्यरत श्री आचार्यसँग सम्पर्क गराइदिनु भएको थियो । साँझ होटेलमा भेट भएपछि उहाँले मेट्रो रेल चढाएर क्रुज चल्ने बैंककको बीच भागबाट बग्ने नदी ‘चाओप्राया’ पुर्‍याउनुभयो । बिना बुकिङ सबै यात्रा सुविधा पाएर हामी मक्ख थियौं । नदी किनारको सभ्यता पुस्तकका पानाहरूबाट यथार्थ जीवनमा उत्रिएको क्षण थियो त्यो । मैले काठमाडौं उपत्यकाभित्रका नदीहरू सम्झेँ, कहिले होला बैंककका नदीजस्तै सङ्लो पानीमा बोट वा क्रुज चल्ने अवस्था ?

सफारी  वर्ल्ड सफर

चौथो दिनको यात्रा थियो ‘सफारी वर्ल्ड : मरिन पार्क’ को । हाम्रो त्यसमा पनि प्रि-बुकिङ थिएन । त्यहाँ पुगेपछि थाहा भयो, ‘मिस’ गर्न नहुने ‘जंगली दुनियाँ’ रहेछ भनेर ।

कताबाट पस्ने, कहाँ, कसरी र कतिमात्रै घुम्ने ? पत्तै नहुने । दिनभर घुम्ने यस्तोमा गाइड हुन्न रैछ । पुर्‍याउने र ल्याउनेमात्रै सुविधा हुँदोरहेछ ट्राभल एजेन्सीको । एक दिनमा मुस्किलले सबै घुमघाम र सो हेर्न भ्याइने । चितवनको सौराहा एकसरो सामान्य घुमेको हाम्रा लागि जंगल सफारी अपार थियो । थाइल्यान्डकै एकदमै लोकप्रिय यो पार्कमा मनोरञ्जन र जनावरका खेलहरू रहेछन् । सफारी वल्र्ड जुलोजिकल पार्क, एकापट्टि जंगली जनवारको दुनियाँ र अर्कोपट्टि तालिम दिइएका जंगली र पालुवा जनावरको प्रदर्शनी । कतै इलिफेन्ट सो, कतै सिलायन सो अनि कतै डल्फिन सो । सफारी वल्र्डमा मान्छेको भीड देख्दा लाग्थ्यो बैंककको समृद्धि कतै यसैबाट त भएको होइन ? सेक्स टुरिज्मले विकास भएको भनिएको थाइल्यान्डका आयस्रोत अनेक देखिए ।