प्रतिज्ञा

यतिबेला 

खडेरी परेको मस्तिष्कमा

विचारका बिउहरू उम्रन सकेका छैनन् हिमपहिरो झैं स्खलित हँदै गएका छन्- स्मृतिहरू

असामयिक बनिरहेको छ समय

यस्तो विकराल स्थितिमा म कसरी भनुँ कविता ? जबसम्म म अपूर्ण छु

कसरी लेखुँ मैले पूर्ण कविता ? जति मागे पनि

चैतमा रूखले हरिया पात दिनै सक्दैन

आज म पनि तिमीलाई कविता दिनै सक्दिनँयो असमर्थता तिमीले स्वीकार गर

जसरी हरेक रात स्वीकार गर्छ धरतीले- सूर्यको अनुपस्थिति

जसरी भूकम्पमा हल्लिरहेको पृथ्वीलाई- थाम्न खोजिरहन्छ प्रकृतिम लाचार सरकार जस्तो होइन

जसले संकटकालमा जनता तर्साउँछ

र संकटकाल घोषणा गर्छ

म रित्तिसकेको अर्थ भण्डार पनि होइनम देशको एउटा कवि हुँ

समाजको कुरूप यथार्थको कविता लेख्छु

बेमौसममा म फुल्न सकेको छैन

मेरो कविताहरू अंकुराउन सकिरहेका छैनन् प्रतिकूल समयले बाटो छेकेको बेला

विचारका बिउहरू उम्रन सकेका छैनन् तर पनि म कविता लेख्ने अटुट प्रयासमा छुप्रतीक्षा गर-

एकदिन म पूर्ण हुनेछु

मेरो कविता पूर्ण हुनेछ

त्यसदिन म तिमीलाई आफैं कविता सुनाउनेछु

विश्वास गर

त्यतिन्जेल-

म यो देश छाडेर कतै जाने छैन।