आपत्कालीन अवस्थालाई कुनै पनि क्षेत्रमा असाधारण प्रतिक्रिया चाहिन्छ। यो आपत्काल प्राकृतिक वा मानव निर्मित प्रकोपको कारण उत्पन्न हुन्छ। विश्वमा ८० प्रतिशत प्राकृतिक प्रकोप हुने भए पनि नेपालले ज्वालामुखी गतिविधिबाहेक सबै प्रकारका प्राकृतिक प्रकोप भोग्छ।
हरेक वर्ष खडेरी, बाढी, भूकम्प र चक्रवातको आवृत्ति बढ्दै गएको छ। उत्तरी पहाडी क्षेत्रमा हिमआँधी, मैदानमा बाढी, खडेरी, अनियमित वर्षा र विभिन्न तीव्रताका भूकम्पको जोखिम छ। मानव निर्मित प्रकोपहरूले प्रत्यक्ष रूपमा जनावरहरूलाई हानि नगर्न सक्छन् तर बम विस्फोट, प्रदूषण, औद्योगिकीकरण वा प्राकृतिक बासस्थानको विनाशजस्ता परिस्थितिहरूमा जोखिम हुन सक्छ।
प्रकोपहरू एकै रूपका हुँदैनन् किनभने प्रभाव र परिणामहरू क्षेत्रअनुसार र समुदायअनुसार फरक हुन्छन्। प्रकोपको समयमा मानिसहरूले आफ्नो सम्पत्ति र जीविकोपार्जन गुमाउँछन्, जुन पुनः प्राप्ति गर्न समय लाग्छ। कुनै पनि प्रकारको प्रकोपले समुदायका कमजोर वर्गहरूलाई असर गर्छ। विशेषगरी विकासोन्मुख देशहरूमा उनीहरूको जीविकाका लागि जनावरहरूमा निर्भरता उच्च छ। नेपालमा ७० प्रतिशत पशुधनको स्वामित्व ६७ प्रतिशत साना तथा सीमान्तकृत किसान र भूमिहीन मजदुरहरूको छ। विपद्को अवस्थामा जनावरहरू बाँच्न राम्रो सम्भावना छ। तर पनि यस दिशामा थोरै प्रयास गरिएको छ।
पूर्वतयारी, शमन वा पुनस्र्थापनामा जनावरहरूलाई कतै समावेश नगर्दा समस्या झनै गम्भीर बन्दै गएको छ। साथै पशुपक्षीको क्षतिको पनि यकिन आकलन हुन सकेको छैन। केही ज्ञात प्रकोप हुन्–
भूकम्प भूकम्पले भवन, पूर्वाधार, पुल, बाँध, सडक र रेलमार्गमा क्षति पुर्याउन सक्छ। घाँस र घाँसको अभावबाहेक ढलको पानी चुहिएर पानी प्रदूषित हुनाले मानिस तथा पशुपक्षीलाई ठूलो असुविधा हुन्छ। नेपालको परिदृश्यमा, जनावरहरू प्रायः बाहिर बाँधिएका हुन्छन् वा छाना भएको गोठमा राखिन्छन्। जहाँ शारीरिक चोटपटकको सम्भावना कम हुन्छ। तर जब जनावरहरूलाई बाँधिएको वा खोरमा थुनिन्छ, तिनीहरूको भाग्ने सम्भावना कम हुन्छ।
भूकम्पको समयमा व्यवस्थापन
- आश्रयका लागि सबैभन्दा सुरक्षित स्थान पहिचान गर्नुपर्छ ताकि जनावरहरू कुनै पनि सहायताबिनै दुई, तीन दिनसम्म बाँच्न सकून्।
- टिटानस वा सबैभन्दा प्रचलित संक्रामक रोगविरुद्ध जनावरहरूलाई खोप लगाउनुपर्छ।
- सबै कृषि औजार र उपकरणहरू र अन्य भारी वस्तुहरू पर्खाल र छानाबाट टाढै राख्नुपर्छ किनभने तिनीहरू खस्दा गम्भीर चोटपटक लाग्ने सम्भावना हुन्छ।
- घरभित्र रहेका जनावरहरूको हेरचाह गर्नेहरूले बलियो फर्निचरमुनि लुक्नुपर्छ र झ्यालहरू आदि जस्ता चकनाचुर हुने वस्तुहरूबाट टाढा रहनुपर्छ।
- आपत्कालीन समयमा गेट खोल्न बोल्ट कटर हुनुपर्छ।
- आपत्कालीन अवस्थामा भेटेरिनरी र चिकित्सा सल्लाह खोज्नुपर्छ।
- जनावरलाई थप पीडाबाट बचाउन निकासी उत्तम उपाय हो। उद्धार शिविरहरूमा निकासी छिटो र छिटो हुनुपर्छ।
- स्थानान्तरणको समयमा जनावरहरूको गन्तव्य र ढुवानी दुवै जनावरहरूको स्वास्थ्य र कल्याणको संरक्षण गर्न समन्वय हुनुपर्छ।
प्रकोपको समयमा व्यवस्थापन रणनीतिहरू
- जनावरलाई थप पीडाबाट बचाउन निकासी उत्तम उपाय हो। उद्धार शिविरहरूमा निकासी छिटोछिटो हुनुपर्छ।
- स्थानान्तरणको समयमा जनावरहरूको गन्तव्य र ढुवानी दुवै जनावरहरूको स्वास्थ्य र कल्याणको संरक्षण गर्न समन्वय हुनुपर्छ।
- आश्रयको प्रावधान प्रकोपको प्रकारमा निर्भर गर्छ। उदाहरणका लागि, एक चक्रवातको समयमा जनावरहरू आश्रयहरूमा भन्दा बाहिर सुरक्षित छन्। बाढीको समयमा गोठ÷घर पानीले भरिने डर छ। तर जाडोको समयमा, हिटरहरू उचित भेन्टिलेसन भएका क्षेत्रमा अवस्थित हुन्छन्।
- पशुहरूलाई पोषण आवश्यकताहरू पूरा गर्न र रोगहरू कम गर्न पर्याप्त मात्रामा खाना र पानी उपलब्ध गराउनुपर्छ। यस समयमा घाँस र चाराको उपलब्धता धेरै महŒवपूर्ण छ किनभने माग र आपूर्तिबीच ठूलो अन्तर छ। चारा खेती, बिउ वितरण, युरिया, फिड ब्लक, साइलेज फिडिङजस्ता गैर–परम्परागत दाना स्रोतहरूको प्रयोगलाई बढावा दिनुपर्छ।
- सबै उद्धार गरिएका जनावरहरूलाई केही संख्याको साथ पहिचान गरिनुपर्छ। कुल जनावरहरूको जनसंख्या र कुल उद्धार गरिएका जनावरहरूले विपद्को समयमा हराएको जनावरहरूलाई महŒव दिन्छन्।
- सबै घाइते जनावरलाई तुरुन्तै उपचार गर्नुपर्छ र संवेदनशील रोगको अवस्थामा एन्टिबायोटिक प्रदान गर्न सकिन्छ। पशु स्वास्थ्य घटकमा उचित पोषण, गर्भवती जनावरहरूको हेरचाह, नवजात र जवान जनावरहरूको हेरचाह आदि समावेश छन्।
- बथानमा सधैं रोग फैलिने डर हुन्छ। एफएमडी, रक्तस्रावी सेप्टिसिमिया, एन्थ्रेक्स, पीपीआर, ई. कोली आदि रोगका लागि सामूहिक खोप कार्यक्रममार्फत जोखिमहरूबाट बच्न सकिन्छ। उचित सरसफाइ र सरसफाइका साथै कीट नियन्त्रणमा केही सावधानी अपनाउन सकिन्छ।
धेरै जनावर प्रकोपमा मर्ने सम्भावना हुन्छ, जहाँ मरेका जनावरहरूको व्यवस्थापनमा समस्या हुन्छ। बाढी र चक्रवातको समयमा यो समस्या झन् गम्भीर बन्दै गएको छ। मृत जनावरको शवलाई खोला र खोलामा कहिल्यै फाल्नु हुँदैन। प्रोटोकलअनुसार शव जलाउन वा गाड्नु पर्छ। शवको उपयोग एक विधि हो, जहाँ मध्यवर्ती उत्पादनहरू जस्तै मासुको खाना, हड्डीको खाना, क्याल्सियम आदि आवश्यक खाद्य पूरकको रूपमा उत्पादन गर्न सकिन्छ। प्रविधिहरूले सुक्खा र भिजेको रेन्डरिङ समावेश गर्छ। जस्तै खाना पकाउने, नसबन्दी, बोसो हटाउने, सुकाउने र अन्तमा मिलिङ र ब्यागिङ।
अर्को समस्या पशुजन्य फोहोर बिसर्जन हो। जनावरको गोबरलाई मलको रूपमा वा पकाएर सुकाएर इन्धनको रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ। सम्भव भएसम्म साना कम्पोस्ट ग्याँस एकाइहरू व्यवस्थित गर्न सकिन्छ। अनुचित डिस्पोजलले कीट समस्याहरू सिर्जना गर्छ। कम्पोस्ट खाडलहरू नियमित रूपमा माटो खनेर र त्यसमा चुना लगाएर बनाउन सकिन्छ।
लामो समयसम्म बाढीको पानीको स्थिरतामा हाँसपालन र माछापालनलाई कीट नियन्त्रणको माध्यमको रूपमा लिन सकिन्छ। पशुचिकित्सक, प्यारा भेटेरिनरी स्टाफ र सहयोगी कर्मचारीहरूले बिरामी, मरेका र घाइते जनावरहरूसम्म पुग्न प्रभावित क्षेत्रमा अस्थायी उद्धार शिविरहरू स्थापना गर्न मद्दत गर्नुपर्छ। भेटेरिनरी सहायता आदानप्रदान र समन्वय गर्न नियन्त्रण कक्षहरू स्थापना गरिएको छ।
(कार्की, वरिष्ठ पशु चिकित्सक हुन्।)
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
