बुर्काबाहिरको रंगीन संसार

बिहान अलहिलाल जाँदा समुद्रमा भर्खर नुहाउन पसेको थियो-सूर्य । हावाले सूर्य थुमथुम्याइरह्यो । लहरमा लहरिइरह्यो सूर्य । लामो अन्तरालपछि भेट भएका प्रेमीप्रेमिकाको जोडी आलिंगनबद्ध बनेर एकले अर्कोलाई पिएजस्तो घाम र सागरबीच सौन्दर्यको रसपान गर्ने होड चलिरह्यो ।समुद्र र सडकपेटीका खजुरका बोटहरू खुसीले मन्द मुस्कान छरिरहेथे । फर्फर फैलिएको चरीका प्वाँखजस्तै हावा घरि समुद्रसरि खजुरका बोटमा र घरि प्राणीका शीर-पाइतालामा पल्टा खेलिरहेथे । मान्छेहरू थकाइ, विस्मात् र बेचैन छोडेर जोडीको खोजीमा हिँडेको एक्लो चखेवा बनिरहेथे । घाम ओर्लेको केही बेरमा बडेमाको आगोको खली बनिहाल्यो । त्यसपछि शीतल र सौम्यताका सारा सजीव चित्रहरू खजमजिन थाल्थे ।

कतारमा ९९ प्रतिशत जनतासँग आफ्नै सवारीसाधन हुन्छ । पैदल हिँड्ने भन्ने निकै टाढाको कुरा रहेछ । सबैसँग गाडी, सबै सम्पन्न । सवारीको अत्यधिक चापले बाटो काट्नै मुस्किल पर्ने रहेछ । कम्तीमा सय किलोमिटर प्रतिघन्टा भन्दा कम दरमा गाडी हुइँक्यायो भने कत्ति सवारीसाधनको सर्वस्व स्वाहा हुन्छ अत्तोपत्तो छैन । अधिकांश नेपाली बाटो काट्न नजानेर अकालमा ज्यान गुमाउँछन् । नेपालमा भए कयौं ठाउँमा गाडी देख्नै मुस्किल पर्छ । सडक सवारीसाधनको मात्र हुँदैन । हाम्रो सडक गाईबस्तुको पनि हो, मान्छेको पनि हो । अतिक्रमण गर्न चाहने सबैको हो, जुलुस, बन्द र हडतालको मूल थलो पनि सडक नै हो । त्यसैले हाम्रा सडकमा प्रणाली हुँदैन, गति हँदैन, केवल फक्रन्छ अराजकता । जता गए पनि नेपालीसँग ठोक्किन पुगिन्छ । राजधानी दोहा समुद्रछेउमा छ । त्यसैले यो घामजस्तो कठोर र पानीजस्तो निर्मल पनि छ ।

कतारमा शुक्रबार सार्वजनिक बिदा हुन्छ । त्यस दिन नेपालीहरू 'नेपाल' खोज्दै बिस्मिल्लाह चोकमा भेला हुने रहेछन् । शुक्रवार विस्मिल्लाहले पूरै नेपालको झल्को दिन्छ । बिस्मिल्लाह नेपालीको एकताको अडान भएर बाँचेको छ कतारमा । नेपालीहरू लमजुङ चोक, तनहँ चोक झापा चोक आदि नाममा विभाजित छन् । फिलिपिनो र बंगालीको पनि आफ्नो चोक छ । कतारका कुनाकुनाबाट नेपाली त्यहाँ भेला भएर आफ्ना दुःखसुख साट्छन् । जोसुकै नेपाली पनि आफ्ना दाजुभाइको को पनि छेमकुशल सुनेर शान्त बन्छन् । दोहा दिनमा सुनसान देखिन्छ । जब साँझ पर्दै जान्छ, कमिलाका ताँतीजस्तै सडकमा गुडिरहेका हुन्छन्, सवारीसाधन।

रातको दुई-तीन बजेसम्म मानिसको चहलपहल आफ्नै प्रकारको रहिरहन्छ । सुरक्षाव्यवस्था अति राम्रो छ । न चोरी, न डकैती, जताजतै शान्ति र सुव्यवस्था मात्र । विश्वकै राम्रो सुरक्षा व्यवस्था भएको देशमध्ये कतार पनि एक हो । क्षणक्षणमा चोरी, डकौती र अपहरण, पाइला पाइलामा भ्रष्टाचार, व्यभिचार र ठगीको संस्कार च्यापेर बस्न बाध्य हामी नेपालीका लागि त्यो वातावरण उगुज निको भएपछिको आनन्द भेटिइरहेथ्यो ।

सडकहरू फराकिला, सफा र अत्यन्त आकर्षक देखिन्छन् । ६ लेनसम्मका सडकमा पनि बीचबीचमा बगैंचा छन् । सडकमा गुड्दा सकस होइन सुवास भेटिन्छ, जटिलता होइन सरलता हात पर्छ । अधिकांश सडकका त्यहाँ भइरहेका गतिविधि निरीक्षण गर्न सीसी टीभी र स्पटलाइट जडान गरिएकाले सवारी दुर्घटना हुने सम्भावना कम छ, भइहाल्यो भने दोषी उम्कने सम्भावना झन् कम हुन्छ । प्रहरीहरू वातानुकूलित कारबाट शान्ति र जनताको अमनचैनको निरीक्षण गर्छन् । रातमा बल्ने दीपपुञ्जले ज्वालामुखी फुटेपछि बगिरहेको अग्निनदी झैं चहकिलो र सुन्दर देखिन्छ सडक । कतै दुई र कतै तीन तला भएको सडक व्यवस्थाले सवारीसाधन बिनाअवरोध अग्रगति बढिरहन्छन् ।

हामी चढेको गाडी वायुवेगमा बत्तिइरह्यो । कतारलाई कुनाकुना चिनाउन हैसिइरहे पाण्डेजी । कतारको तापक्रम जुन, जुलाई र अगस्टमा करिब ५० डिग्री सेल्सियसको हाराहारीमा हुन्छ । खुला आकाशमुनि निर्माण काममा जुट्नेमध्ये कतिपय बेहोश भएर लड्छन् । जाडो महिनामा भने चिसो हावा चल्ने गर्छ । ओमसइद, दुखान, समाल, रस्लाफान दोहाबाट टाढा रहेका ससाना सहर हुन् । ओमसइद बालुवाको पहाड भएको ठाउँ हो । एक छेउमा बालुवा अर्कोतिर समुद्र-निकै आकर्षक देखिने ओमसइदमा ग्यास निकाल्ने ठूलो कम्पनी पनि छ । बालुवाको पहाड हावाको बेगसँग जुध्दै नयाँनयाँ आकारमा परिवर्तन भइरहने गर्छ । त्यहाँ पहाडको टुप्पासम्म गाडी दोडाउने सोखिनहरू भेला भई आफ्नो कला प्रस्तुत गरिहन्छन् ।

कतारको कुनै ठाउँमा पनि महिलाहरू बुर्का नपहिरिई पाइला सार्न पाउँदैनन् । ओइसिसभित्र भने पूरै युरोप उदाएको थियो । पातला र छोटा वस्त्रधारी युवती साँझपख चिच्याउँदै बाँसको हाँगाहाँगा चहारिरहेका चराजस्ता देखिन्थे ।

दोहाबाट १० किलोमिटर टाढा छ-दुखान । त्यहाँ तेल निकाल्ने ठूलो कम्पनी छ । समाल बहराइनको सिमाना नजिक पर्छ । प्रचण्ड गर्मीसँग पौंठेजोरी खेलिरहेथे अरबी घोडाहरू । दोहामा होस् या दुखानमा, समालमा होस् या रस्लाफानमा कतारमा जतासुकै सडक सञ्जाल माकुरेजालो बनेको छ । जति सडक छन्, सडकका हरेक किनारहरू खजुरको सौन्दर्यले ढाकिएको छ, बेगमवेलीका चमकधमक चुलिएको छ । सडक र बस्तीबाहिर जतासुकै मरुभूमि र बालुवाबाहेक आँखामा केही सुहाएन ।

शुष्कताको सागर बनेर मरणासन्न छ-मरुभूमि । मरुभूमिमा रहेका होचा काँडेदार झाडीलाई पनि त्यहाँका मान्छेहरू जंगल भन्दा रहेछन् । हाम्रो घना जंगलमा दिनैभर घुमाउने हो भने मरुभूमिले आत्तिएका 'हामी' बन्थे होलान् त्यहाँका विचराहरू । कतारलाई तीनतिरबाट साउदी अरबले र एकातिरबाट सुमुद्रले घेरेको छ । दोहाभन्दा करिब ३० किलोमिटर टाढा सनैयामा उद्योग कलकारखानाको जगजगी देखियो । हजारौं उद्योग तथा कलखारखाना रहेको सनइया अत्यधिक संख्याका नेपालीको गुजाराको थलो रहेछ । नेपालीहरू तेल कारखानाहरूमा तेल बनेर पेलिइरहेथे, फलाम कारखानामा लोहालेदो बनिरहेथे ।

कतारको मुख्य व्यवसाय ग्यास उद्योग विश्वको दोस्रो वरीयतामा आउँछ । इस्लाम धर्मको अनुयायी कतारमा एउटा पुरुषले चारवटीसम्म पत्नी बिहे गर्न पाउने भएकाले सन्तान धेरै हुनु स्वाभाविक हो । यहाँ चर्को घाममा पनि महिलाहरू कालो बुर्काले सम्पूर्ण शरीर ढाकेर हिँड्छन् ।

दिउँसो १ बजेर तेइस मिनेट जाँदा ओमसइद पुग्यौं । दोहाबाट करिब ३० किलोमिटर दक्षिणमा छ-ओमसइद । त्यहाँ, समुद्र छ र समुद्रको छेउमा बालुवाका अनगिन्ती पहाड छन् । नीलो समुद्रको बिछट्टै मनमोहक सौन्दर्यले मन पूरै नीलो र सफामा बदलिने समुद्रमा छाल बनेर पानीका पहाडहरू उठ्थे र क्षणक्षणमा बिलाउँथे।

अलिजी, पाण्डेजी र म पूरै कपडा खोलेर समुद्रमा पौडियौं । एकातिर समुद्रको छाल निरन्तर आइरहेको थियो । अर्कोतिर किनारमा रहेको बालुवालाई हावाले छालजस्तै लहरमा परिणत गरिरहेको थियो । हावाको बेगले बालुवाका ठूलाठूला पहाडको आकार बेलाबेलामा परिवर्तन भइरहेको आश्चर्यलाग्दो दृश्यले मनमा उमंगको ज्वारभाटा फैलिन्थ्यो । बालुवाका पहाडमा हामी तीनैजना नांगै उफ्रियौं, नाच्यौं । समुद्र पूरै आकाश बनेर उर्लियो, आकाश पूरै समुद्र बनेर फैलियो । निर्जन किनारमा उभिएका बालुवाका पहाडले ठाउँ सार्दै हाम्रो नांगो शरीर नियालिरहे । नांगो समुद्र, नांगो बालुवाको बीचमा हामी नांगै लडिबुडी गर्‍यौं । समुद्र आकाशसँग इतिरन्थ्यो नांगो आकाश समुद्रलाई म्वाइँ खाएर मात्तिएको थियो । हामी उभिएको छेउबाहेक सर्वत्र नीलो थियो।

त्यो नांगोपन, त्यो प्रेमको प्रयोगशाला र त्यो अद्वितीय सौन्दर्यको मातमा म मात्तिएँ । समुद्रका लहरसँगै अनन्तसम्म लहरिरहूँझैं लाग्यो । लहरमा माछा बनेर लहरिएँ । फलामका लाभाजस्ता ताता बालुवामा लडिबुडी गरेर सारा शरीर सेकाएँ । भूपरिवेष्टित देशमा बस्ने मजस्ता मान्छेका लागि समुद्रको दर्शन पाउनु साँच्चै समुद्रमा रुपान्तरण हुनु रहेछ; सर्वत्र सफा, सर्वांग सुकिलो, चम्किलो, न मनमा मैलो न तनमा आलस्य, आकारैआकारको निराकार बीचको एउटै सुन्दर, शान्त, आकार ओमसइदलाई छोडेर फर्कन मनले मानेन । शरीरमात्रै फर्कियो ।
बीचमा वकरा मुसुक्क मुस्कुरायो । ओमसइदमा छुटेको मेरो मनलाई सुटुक्क तान्यो वकराले । वकरा समुद्री किनारमा अवस्थित अर्को स्वर्ग हो । घाम लजाएर डुब्दै थियो । वकरामा समुद्र झन्झन् खुल्दै र पानीका नीला फूल फक्राउँदै सर्वत्र रुपौलो बनिरहेथ्यो ।

समुद्र, प्रेमको चरमोत्कर्ष बनेरब्यूँझिरहेथ्यो । प्रेममा चुर्लुम्म डुबेपछि कोही पनि पागल हुनसक्छ । समुद्र आफैं समाधिको सूत्रधार बनिरहेथ्यो । प्रेममा चुर्लुम्म डुबेपछि कोही पनि पागल हुनसक्छ । समुद्र आफैं समाधिको सूत्रधार बनिरहेथ्यो । समुद्रमा एक्लै बस्न पाए कसरी सहजै खुल्थे सिर्जनाका तोरीबारी ! वकरामा पनि कपडा खोलेर समुद्री छालसँग चुम्बनमा चुलिऊँजस्तो लाग्दैथ्यो । पूरै समुद्र पिइसक्दा पनि सायद धीत मर्दैनथ्यो । केही बेर माछा बनौं भन्ने सोच के आएथ्यो, झन्डै कपडा खोलेर फालहालेको म । सन्ध्याको पसर नजिक आइसकेकाले साथीहरूले मानेनन् । मैले ओमसाइद र वकरा दुवैलाई आफ्नो मनको रेशारेशामा पुर्‍याउँदै बिदा मागेँ ।

म हजुरहरूलाई अलि बेग्लै वातावरणमा पुर्‍याउँछु । अब फर्कंदा पाण्डेजीले आफ्नो योजना अपूरो सुनाउनुभयो । ओइसिस होटलमा विदेशीलाई मात्र प्रवेश अनुमति भनिए पनि कतारी युवासमेत घुसेका देखिन्थे । हाम्रा पाँचतारे होटलका जुवाघरमा कुर्ता-पाइजामाको भेषमा पान चपाउँदै कनी-कनी हिन्दी बोलेर गैरनेपालीको अभिनयमा जुवा, सुरा र सुन्दरीमा मनमस्त बन्ने नेपालीजस्तै होटलभित्रको संसार कतारभन्दा फरक थियो ।
कतारको कुनै ठाउँमा पनि महिलाहरू बुर्का नपहिरिई पाइला सार्न पाउँदैनन् । ओइसिसभित्र भने पूरै युरोप उदाएको थियो । पातला र छोटा वस्त्रधारी युवती साँझपख चिच्याउँदै बाँसको हाँगाहाँगा चहारिरहेका चराजस्ता देखिन्थे । मान्छेहरू निर्बाध रूपमा चुरोटको धूवाँमा लहरिइरहेथे । ढोकाभित्र छिर्नेबित्तिकै आफ्नै अन्दाजमा आँखाको इशाराले आमन्त्रण गर्ने त कति हो कति । थाई, एसियाली, मेक्सिकी, अफ्रिकी सबै किसिमका युवतीको कुम्भमेला नै थियो त्यो ।

पाण्डेजी र म एउटा टेबुललाई बीच पारेर बस्यौं । अलि पर्तिर उभिएकी एउटी धम्मरधुस काली पाण्डेजीतिर फर्केर मुस्कुराई । पाण्डेजीले फूलको जवाफ फूलैले फर्काउनुभयो । ऊ खुरुखुरु आई र पाण्डेजीसँगैको सिटमा थचक्क बस्दै बोली-माई नेम इज सास्था । पाण्डेजीले परिचय दिन भ्याइनसक्दै आन्दाजी ६ फिट अग्ली अर्की रातो खुर्सानीले मेरो आँखामा आँखा टाँसी । उसका सुनका रेशाजस्ता घुंग्रिएका कपालको फैलावट हिमालयको टाकुरामा पहेँलो लहरे फूलको बगैंचाजस्तो थियो । रातो रङको मिड्डी र सर्टले शरीरको एक चौथाइ भाग पनि ढाक्न सकेका थिएनन् । नौनीजस्तो गोरो शरीरमा रातो वस्त्र हिमालमाथि फक्रेको लालीगुराँस भइरहेथ्यो ।

'आई एम सारापोभा, मे आई सिट हियर ? ' मैले जवाफ नफर्काउँदै ऊ मसँगैको सिटमा थुचुक्क बसी । उसको नामबाटै ऊ रसियाली थिई भन्ने थाहा पाउन कुनै अप्ठेरो परेन । 'तिमीले त यहीँ रसिया निम्त्याइछ्यौ नि ? ' मैले उसका नाम मात्रका छोटा कपडातर्फ इंगित गरेँ । 'होटलका भित्ताभन्दा बाहिर हामी पनि काला बुर्काले ढाकिन्छौं । होटलभित्रको यो कक्ष भने स्वतन्त्रताको सुरुङ हो, जहाँ बुर्का हेर्दाहेर्दै वाक्क भएकाहरू स्वतन्त्र शरीर चाख्न भित्रिने गर्छन् ।' सारापोभाले यथार्थ ओकली । सास्था र सारापोभा आम्नेसाम्ने बस्नु औंसी र पूर्णे एकै ठाउँमा भेला भएझैं भएको थियो । पाण्डेजी त्यहाँको परिस्थितिसँग परिचित थिए । उनले कालीलाई बियर मगाइदिए । 'त्यसले के माग्छे, सोध्नुहोस् न', पाण्डेजीको आग्रह । 'एक बोतल चिसो', उसले प्रस्ताव राखी । 'तपार्इं यहाँ किन आउनुभएको ? ' उसको प्रश्नले म झस्किएँ । 'हामी खान खान पसेका थियौं, यहाँ त वातावरण अर्कै रहेछ ।' मैले भनेँ । उसले हाँस्दै भनी, 'बाहिरबाट होटल हेर्नेहरू रंगीन दुनियाँको कल्पना गर्दैनन् । तर यहाँको स्थिति अर्कै छ ।'

त्यसैबीच जनार्दनजीको छेउमा एउटी थलथले सिलमाछा अडेस लागिसकेकी थिई र धमाधम काजु चपाइरहेकी थिई । जनार्दनजीको खल्बाट टाउको हिउँमा सूर्य किरण परेझैं टल्किरहेको थियो । 'आजको रात तपाईंको कस्तो योजना छ ? ' सारोपोभा छिट्टै ग्राहक बनाउन आतुर बनी । 'दाफ्नामा पुगेर सुत्ने', मेरो जवाफ थियो । 'म रातकी रानी हुँ, म तपाईंलाईं यो रातको राजा बनाउन सक्छु ? ' ऊ अलि उत्तेजित बनी । 'माफ गर, श्रीमतीबाहेक अरू केटीसँग रात बिताउने मेरो आदत छैन', मेरो जवाफ ।

ऊ मजाले झानेका खुर्सानीजस्तै खार छोड्ने खालको बनी । ऊ जुरुक्क उठी र सरासर हिँडी । नकिन्ने ग्राहकले सामान ओल्टाइपल्टाई मोलमोलाइ गरिरहनु पसलेलाई झिँजो पार्नुमात्र हो । साँच्चै खेलाडी सारापोभाजस्तै थिई मोरी । यस्तरी रिसाई, मानौं जून एकाएक कालो मोसोभित्र डुब्यो । ऊ हिँडेकोमा मलाई बाघको पञ्जाबाट मुक्त भएजस्तो आनन्द मिल्यो । तीनवटा काजु एकैपटक कुटुकुटु चपाएँ ।

त्यहाँ सयौं जोडी मस्किँदैथे, कयौं जोडी सम्झौता गरेर निस्किँदैथे । हामी भने जसरी पस्यौं त्यसरी निस्कियौं ।त्यो 'रंगीन सुरुङ'बाट बाहिरिँदा रातको ११ बजेर बाइस मिनेट गएको थियो ।कहाँ सुन्दर अनुहारलाई कालो बोक्राले बेरिरहनुपर्ने बाध्यता, कहाँ अंगअंगको उदांगता ! घरको चमेली र बेगमबेलीलाई अँध्यारो ढक्कनले ढाकेर विदेशी जूनलाई खोतल्न उद्यत कतारी कामदेवको कारोबारमा दिनानुदिन नयाँ पाटाहरू थपिँदै जानु आशा वा निराशा हो, टुंगो लागिसकेको छैन । .