ट्याबमा भेटिएको झोला

'ओ माई गड, लौ बर्बाद भयो, झोला बसमै छुटेछ'
अनायास निस्केको मेरो बोलीले सबैलाई चनाखो बनायो । आफ्ना चिम्सा आँखा चम्किला पार्दै हजुरआमाले मतिर हेर्नुभयो । हामी भर्खर बसबाट झरेका थियौं । म बेतोडले उतै दगुरेँ, त्यो बस हामीलाई ओरालेर जता लागेको थियो । म भएभरको शक्ति निकालेर हदै छिटो दगुरेको थिएँ । तर अहँ मैले त्यसलाई फेला पार्न सकिनँ । कालो धुवाँको मुस्लो फाल्दै त्यो धुलिखेलतिर हुइँकियो । त्यसलाई धारेहात लाउँदै रित्तो फर्कनुको विकल्प रहेन मसँग ।

म यसै पनि पढाइमा कमजोर थिएँ । झन् सारा किताबको झोला गुमेपछि के होला अब ? मनमा आफैंमाथि अनेक प्रश्नका गुजुल्टा सल्बलाउन थाले । ममी, बाबासँग के भन्नु अब ? अनि नजिकिँदो परीक्षा कसरी दिनु अब ? आफैंलाई हो नि समस्या त । म कल्पनै नगरेको घटनामा रुमल्लिन पुगेँ ।

घर फर्कन पनि डर लाग्यो । आलटाल गरी अलि समय बिताएँ । अनि ढिलोगरी पानीमा भिजेको बिरालोको चालमा लुसुक्क घरभित्र छिरेँ । परिवारका सबैजना मेरै बारेमा कुरा गर्दै थिए । 'दादालाई केही पनि नगर्नु है, उनले जानाजान छाडेका हुन् र ? ', बहिनी भन्दै थिइन् ।

म असजिलो मानेर उभिइरहेँ । धन्य सानातिना कुरामा पनि मलाई ठूलै गाली गर्ने ममी, बाबाले यसपल्ट मलाई सहानुभुति दर्शाइरहनुभएको थियो । करुणाले भरिएका आँखाले उहाँहरू घरी मलाई हेर्नुहुन्थ्यो, घरी कताकता फोनमा कुरा गर्नुहुन्थ्यो ।

म आइनपुग्दै बाबाले पुलिसलाई फोन गरेर घटना बताइसक्नु भएको रहेछ । बाबा पत्रकार भएकाले पुलिसले पनि चिन्नुभएको रहेछ । पुलिसले खोजबिन गरेर खबर गर्ने भन्नुभएको रहेछ । तुरुन्तै साथीलाई फोन गरेर बाबाले बस व्यवसायी समितिको अफिसमा पनि बुझ्न लगाउनुभएछ । यो सुनेर झोला भेटिने ठूलो आशाले फेरि छाती ढक्क भयो । कुनबेला प्रहरी या बस समितिबाट झोला भेटिएको खबर आउला भनेर म व्यग्र पर्खाइमा थिएँ । सम्भाव्य खबरका लागि मेरो मुटुको चाल पनि तीव्र भइरहेको थियो ।

साँझ छिप्पिँदै रातमा बदलियो । तर हाम्रोमा सकारात्मक खबर आउन सकेन । पुलिस र बस समिति दुवैले झोला फेला नपरेको जानकारी दिए ।

'झोला नयाँ थियो । छुच्चो खलाँसीले किताब कापी फालेर लुकायो होला नि', ममीले आक्रोश र उदासी पोखेको सुनियो, 'बरु किताब र कापीमात्र दिए पनि हुन्थ्यो नि । जाँच आउन महिना दिन पनि छैन । के गर्ने लौ अब ? '

र्‌याकमा राखेको झोला नझिकी झरेकामा मलाई घोर गल्ती महसुस भइरहेको थियो । यसले गर्दा घरमा पनि म खुलेर बोल्न सक्दिनथेँ । स्कुल जान पनि निकै सकस लाग्थ्यो । होमवर्क र कक्षाको पढाइमा पनि मलाई समस्या परिरहेको थियो । एक दुई दिनमा स्कुलमा पनि यो घटना थाहा भयो । अनि मेरा कक्षा शिक्षकले अभिभावकलाई ल्याउन भने । मैले अप्ठ्यारो मानी मानी बाबालाई अनुरोध गरेँ । 'तैंले पनि साह्रै हैरान पारिस् बाबु', बाबा पनि दिक्क मान्दै मेरा कक्षा शिक्षकलाई भेट्न जानुभो ।

बाबाले सबै घटना बताएपछि कक्षा शिक्षकले स्कुलमा खोजखाज गरी केही किताब मिलाई दिनुभयो । तर त्यसमा साइन्स, म्याथ, इङ्लिसजस्ता मुख्य विषयका किताब थिएनन् । 'बरु अरू नभए पनि यी किताब हुनुपर्ने, अरू त किताब नभए पनि म ठोकिहाल्थेँ नि ।', म मनमनै भनिरहेको थिएँ । ती मुख्य किताबका लागि बाबाले बागबजार र पुतलीसडकका धेरै किताब पसल धाउँदा पनि फेला परेनछन् । अब परेन बित्याँस ? जाँच आउन २० दिन पनि बाँकी थिएन ।

मेरो होस्ल्याङ बानीका कारण जाँच अगाडि आइपरेको यो समस्या एक कान, दुई कान मैदान भइसकेको थियो । छिमेकी र इष्टमित्रकोमा पनि यो खबरले सनसनी फैलाएको थियो । 'नौ कक्षामा पुगिसकेर पनि कस्तो बुद्धि नआएको भन्या, अब त परिपक्व भयो भन्यो, जहिले केही न केही टेन्सन निकालिहाल्छ', अधिकांशको ममाथिको टिप्पणी यस्तै हुने गथ्र्यो ।

यसैबीच जाँचको अघिल्लो सातामा मेरो जन्मदिन आयो । यसमा मलाई कुनै केही उत्साह थिएन । मेरो खुसी र उत्साह त्यो बसले फालेको धुवाँको मुस्लोसँगै उडिसकेको थियो । म अघिल्लो वर्षका जन्मदिनहरू खुब मिस गरिरहेको थिएँ । बाबा, आमाले यसपालि मेरो जन्मदिन नसम्झिए दिए पनि हुन्थ्यो भन्ने मलाई लागिरहेको थियो ।

संयोगले यसपल्ट मेरो जन्मदिन पनि शनिबार परेछ । मैले सबेरै उठेर नुहाइधुवाइ गरी आफूलाई ताजा बनाउने कोसिस गरेँ । मन नै ताजा नभएपछि जति नुहाए पनि ताजा लाग्दोरहेनछ । मेरो जन्मदिन एक उदास शनिबारका रूपमा बित्ने भयो भनेर म त्रसित थिएँ ।

बिहानीको न्यानो घाम चम्किलो बन्दै थियो । त्यसैबेला दुई हँसिला अनुहार मेरो घरको ढोकामा देखा परे । ती दुई अनुहार मेरा मामा र माइजूको थियो । मैले हडबडाउँदै मामा, माइजूलाई अभिवादन गरेँ ।

'के छ भाञ्जा ? किताब हरायौ होइन, ल यसमा के के छ हेर त ? तिमीलाई जन्मदिनको उपहार', म झिमिक्क गर्दा आफ्नो कोठामा पुगिहालेँ । बट्टा खोलेर हेरेँ नयाँ आइट्याब । वाह ! अनायास म चिच्च्याएँ । हतपत गरी ट्याब खोलेँ । ट्याबमा थरी थरीका गेम थिए । म नयाँ नयाँ गेमहरूमा रमाएँ ।

ओहो अझ ठूलो कुरा त ट्याबमा मेरो साइन्स, म्याथ र इङ्लिसका श्रव्य दृश्य अभ्यासहरू थिए । म साइन्समा छिरेँ । मायालु गुरुआमाले अभ्यास गराएको श्रव्यदृश्य मैले आँखा झिमिक्क नगरी हेरिरहेँ । आमाले खान पस्किसक्नु भएछ । मामा नै कोठामा बोलाउन आएपछि पो म झसंग भएँ । म ट्याबमा झोला भेटिएको खुसीले पुलकित थिएँ । मामाप्रतिको कृतज्ञताले भरिएको थिएँ । मलाई हेरेर मुस्कुराइरहेका मामाले मेरो कृतज्ञता पक्कै स्वीकारिरहेको हुनुपर्छ ।