गोरखा : वरिस्ट न्युरो सर्जन डा. उपेन्द्र देवकोटाको निधनले उनको गाउँ शोकमा डुबेको छ । ‘गाउँलाई असाध्यै माया गर्थे । जन्मेको थलो सम्झेर बेलाबेला आइरहन्थे । उनी आउँदा सय डेढसय मान्छे थुप्रिन्थे । कसैले नाडी छामिदिनू भन्थे, कसैले मुटुको ढुकढुकी हेरिदिनू भन्थे’, पालुङ्टार ४ पण्डितगाउँकी कलादेवी देवकोटाले भनिन्, ‘आखिर सबैलाई छाडेर उनी गए । अहिले गाउँको बत्ती निभेजस्तो भएको छ । अल्पायूमा जान लेखेको रहेछ ।’
भुइँचालोपछि गाउँलेको बिल्लिपाठ भएको बेला जस्तापाता बाँडेको सम्झँदै अर्का स्थानीय जुद्धविलास भण्डारीले भने, ‘लगभग करोड रुपैयाँ बराबरको जस्तापाता बाँडनुभएको थियो । उहाँको निधनले गाउँमात्र होइन, नेपालका लागि नै ठूलो क्षति भएको छ ।’ गोरखाबाट आएका बिरामी भनेपछि न्यूरो अस्पतालमा लागेको भीड हटाएर पनि आफैले उपचार गरिदिने गरेको उनले स्मरण गरे । उपचारबाटै समाज सेवा गर्ने डा. देवकोटाको प्रसंसा गर्दै भण्डारीले थपे, ‘कात्तिक २९ गते पालुङ्टार आमसभा सकेर फर्किनु भएको थियो । आफै बिरामी भएर आराम गरिरहेको बेला पनि गाउँकी ब्रेनट्यूमरले थला परेकीे राधिका बस्नेतलाई उपचार गर्न ल्याएको छ भन्ने थाहा पाएर आफैले अप्रेशन गर्नुभएको थियो । सी इज माइ लास्ट केस भन्नुभएको थियो । त्यसपछि कसैको उपचार गर्न सक्नुभएन ।’
२०१० सालमा जन्मेका डा. देवकोटाका दामले गाउँमा धेरै छन् । सुदर्शन प्राबिमा संगै कखरा पढेका देवेन्द्रराज देवकोटा डा. देवकोटाको निधनले स्तब्ध छन् । अहिले पनि उनीसंग संगै सिस्नेपानी धाराको पानी खाएको झझल्को छ । ‘मान्छे सानैदेखि हक्की थिए । लप्पनछप्पन नजान्ने, खरो स्वभावको । मन नपर्ने कुरा आए झगडा गर्न पनि तम्सिने’, बिगत सम्झिदै उनले भने, ‘ठूलो मान्छे बन्न लेखेको रहेछ । उनी शहरमा हामी गाउँमा भए पनि भेट भइरहन्थ्यो । अहिले सबैलाई छाडेर गए ।’
डा. देवकोटाले जन्मथलोलाई असाध्यै माया गर्ने अर्का स्थानीय शंकर देवकोटाको सम्झना छ । ‘बाजेको पालामा बनाएको पुरानो घर पुरानो भएको थियो । उनले त्यसलाई भत्काएर पुरानै ढाचामा जस्ताको तस्तै बनाएका थिए । त्यो घर पनि २०७२ सालको भुइँचालोले चर्कायो । त्यसलाई पनि जस्ताको जस्तै मर्मत गरेका थिए’, उनले भने, ‘घरमा आइरहन मन पराउँथे । उपचार गर्न बेलायत गए पनि नेपालमै फर्किए । नेपाल आएपछि मर्ने बेलामा पनि जन्मघरमा आए ।’
जन्मघर प्रति डा. देवकोटाको अद्भूत माया थियो । उनी अन्तिमपटक सिस्नेपानीको धाराको पानी खाने धोको लिएर जेठ २६ गते हेलिकोप्टरबाट गाउँ पुगेका थिए । त्यसबेला उनी शीर ठाडो गरेर हेर्न, कसैसंग बोल्न सक्ने अबस्थामा थिएन । सिस्नेधाराको पानी खाने अन्तिम इच्छा पूरा भए पनि नजिकैको मस्र्याङ्दी र चेपे मिसिएको ठाउँमा खुट्टा डुबाएर सितल ताप्ने अर्को इच्छा पूरा हुन नपाएको उनका मामाका छोरा काशिराज घिमिरेले बताए । सामान्य बिरामी भए पनि कात्तिक २९ गते ठाँटीपोखरीको आमसभामा पुगेका थिए । त्योभन्दा अघि कात्तिकमा लगाइएको महापुराणका बेला पनि उनी गाउँमा पुगेका थिए ।
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
