पूर्वखेलाडीको लगानी

उनी राष्ट्रिय च्याम्पियन बने । एसियाली खेलकुदमा सहभागी भए । औसत नेपाली खेलाडीले देख्ने सपना पोखरेली हरिश्वर पोखरेलले पनि पूरा गरे (अन्तर्राष्ट्रिय सहभागितालाई मात्र सफलता मान्ने खेलाडीको जमात नेपाली खेलकुदमा अहिले पनि अधिक छ ।) त्यसबीचमा आमनेपाली खेलाडीजस्तै ‘नेपाली खेलकुदमा खेलेर जीवनयापन गर्न गाह्रो छ' उनले पनि राम्रोसँग बुझेका थिए ।

त्यसमा पनि सन् १९८० को दशक करिअर बनाउनका हिसाबले नेपाली खेलकुद निकै पछाडि थियो । नेपालभित्र खेलकुदको माहोल थियो तर भविष्य सोच्नेहरू चिन्तित हुन्थे । त्यो चिन्ताले हरिश्वरलाई पनि नमीठोसँग पिरोलेको थियो । दुईपटक हात भाँचिएपछि उनी थप सोच्न बाध्य भए । ‘मलाई खेलकुदको लत लागिसकेको थिएँ । तेक्वान्दोको नशा चढिसकेको थियो', हरिश्वर सम्झन्छन् ।

पञ्चायतकालीन समयको अन्त्यतिर धेरै मार्सल आर्ट गेमहरू नेपाल भित्रँदै थिए । यी धेरै खेल यहाँ प्रतिबन्धितजस्तै थिए, खेलाडीहरूले सरकारी अधिकारीबाट लुकेर खेल्नुपथ्र्यो । त्यति बेला बढी मार्सल आर्टको खेलाडी भनिन्थ्यो, तेक्वान्दो, जुडो, कराँते वा अन्य मार्सल आर्टका खेलसँग जोडेर भन्दा ।

मार्सल आर्ट खेल्ने खेलाडीलाई कसैले छुन सक्दैन भन्ने १३/१४ वर्षमा हिँडिरहेका हरिश्वरले धेरैबाट सुने, देखे पनि । उनलाई पनि मार्सल आर्ट सिक्ने रहर जाग्यो । ‘तर, त्यति बेलासम्म मलाई खेलकुदले आकर्षित गरेको थिएन । सेल्फ डिफेन्स बढाउन मार्सल आर्ट सिक्न लागेको थिएँ', उनी स्पष्ट पार्छन् । कोही देखी डर थियो र ? उनी मुस्कुराए अनि मुख खोले, ‘त्यस्तो त थिएन तर मार्सल आर्ट सिकेपछि कसैले हेप्न सक्दैन भन्ने थियो ।'

उनले स्थानीय अर्जुन गुरुङसँग क्युकोसिन सिके । सेतो कपडा लगाएर खेल्नुपर्ने भएकाले उनलाई बरखी बारेजस्तो भएर के खेलेको भन्ने पनि धेरै थिए । ‘तर मलाई मार्सल आर्ट सिक्नु थियो । जंगलमा गएर पनि धेरै पटक सिकियो', उनले सम्झिए । विस्तारै उनको झुकाव तेक्वान्दोमा बढ्यो ।

त्यसयता उनले खेलाडी बनेको पत्तै पाएनन् । वीरगन्जमा आयोजित राष्ट्रिय खेलकुदमा ५४ केजी तौल समूहमा सहभागी भएका हरिश्वर दोस्रो भए । २०४० सालमा आयोजित वीरेन्द्र शुभजन्मोत्सवमा उनले आफ्नो स्पर्धामा पहिलो स्थान हात पारे । राजविराजमा आयोजित मार्सल आर्ट च्याम्पियनसिपमा उनले तेस्रो स्थान हात पारे । केही वर्षबीचमा उनी अन्य प्रतियोगितामा सहभागी भए । ‘तर, घाइते भएपछि मैले विकल्प खोज्नुपर्ने समय आइसकेको थियो', उनले भने ।

काठमाडौंका विभिन्न स्थानमा एकेडेमीका शाखा खोलेर हजारौं विद्यार्थीलाई एकैसाथ प्रशिक्षण गर्ने उनको योजना छ । 

यही समयमा उनले दक्षिण कोरिया र जर्मनीमा क्लबमा प्रशिक्षण गराउने अवसर पाए । स्वदेश फर्किएपछि व्यापारामा हात हाले । पुस्तौंदेखि व्यापारमा रहेको लत उनलाई पनि थियो । उनले गण्डकी ग्रुप स्थापना गरी टायर रिसोइलिङको काम सुरु गरे । व्यापारको व्यस्तताले समय बितेको उनले पत्तै पाएनन् । तर, उनलाई लागी नै रह्यो, मैले खेलकुदका लागि केही गर्नैपर्छ ।

नक्सालस्थित सानिमा बैंकको ‘अपोजिट साइड'मा रहेको भवनको ग्राउन्ड फ्लोरमा चर्चित मम हाउस छ, क्लासिक मम । त्यसको माथिल्लो तलामा फिटनेस सेन्टर छ, अर्जुन फिटनेस सेन्टर । यो फिटनेस सेन्टरमा तेक्वान्दो, कराँते र फिटनेसका छुट्टाछुट्टै आधुनिक हलहरू छन् । यी सबैका मालिक हुन् हरिश्वर ।

‘व्यापार मेरो पेसा हो भने खेलकुद रुचि । खेलकुदसँगै व्यापारमा मैले लामो समय बिताएँ । यी सबैले मलाई धेरै कुरा दिए । त्यसमा पनि खेलकुद त मेरो दायित्वमा पर्छ', उनले भने ।

उनले सास नफेरी अगाडि थपे, ‘जुन चिज टेकेर माथि उठिन्छ, त्यसलाई सधैं याद गर्नुपर्छ ।' आफूलाई मार्सल आर्ट सिकाउने अर्जुन गुरुङकै नाममा उनले फिटनेस सेन्टरको नाम राखेका छन् । कराते र तेक्वान्दोमा गरी ५० जना खेलाडी उनको एकेडेमीमा सिकिरहेका छन् ।

‘आफ्नै एकेडेमी भएपछि आफूले भनेजस्तो गर्न पाइने रहेछ । अरूसँग काम गर्दा त्यो अवसर हुँदैन', उनले थपे । लामो समय व्यापारमा मात्र सीमित भएर उनी ६ वर्षअघि नेपाल तेक्वान्दो संघमा पदाधिकारी बनेर छिरेका थिए । उनी अहिले यो संघमा उपाध्यक्ष छन् ।

तर, फिटनेस सेन्टरले आफ्नो महतवाकांक्षा पूरा गर्ने उनको विश्वास छ । ‘खेलाडीहरूले सिक्ने र खेल्ने ठाउँ पाउनुपर्छ । खेलकुद विकासको यो आधारलाई भुल्न हुन्न', उनी भन्छन् । हरिश्वरले ४० लाख रुपैयाँ खर्च गरेर चीनबाट कराँते र तेक्वान्दोका लागि आवश्यक पर्ने म्याट र अन्य किट्स ल्याएका छन् ।

काठमाडौंका विभिन्न स्थानमा एकेडेमीका शाखा खोलेर हजारौं विद्यार्थीलाई एकसाथ प्रशिक्षण गर्ने उनको योजना छ । एकेडेमीकै आयोजनामा राष्ट्रिय तथा अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगिता गर्ने पनि सोचेका छन् । ‘नेपाली खेलकुदलाई एउटा बाटो देखाउन सकेँ भने त्यो नै मेरो सफलता हुनेछ । कम्तीमा खेलाडीले खेलकुदबाटै पेट पाल्नसक्ने वातावरण बनोस्' , उनको संकल्प छ ।