किर्किरेले पाठ सिक्यो

'महाशय ! तिम्रो किरे गनगन बन्द गर्छौं कि ? '
जंगली कर्कलोको छातामुनिबाट आएको तिखो आवाजले सुकुमार किर्किरेको किरिरी गीत बन्द भयो । यतिविधि मीठो स्वरमा झ्याउँकीरीको राष्ट्रिय गान गाइरहेको सुकुमार किर्किरेलाई 'गनगन बन्द गर' भनेको मन परेन । उसले रिस र बेखुसीलाई सकेसम्म प्रकट नगरी शान्त हुने कोसिस गर्‍यो । ए बाबा ! राष्ट्रव्यापी गायन प्रतियोगितामा तीन तीन पटक त उसले उत्कृष्ट गायकको पुरस्कार थापेको थियो । कसरी उसको गीत गनगन भयो ?
'माफ गर्नोस् महाशय ! यहाँलाई गीत-संगीत मन पर्दो रहेनछ । यहाँलाई मेरो गीत भैंसीको अगाडि सारंगी बजाए जस्तो भयो क्यारे !' रोक्दारोक्दै पनि सुकुमार किर्किरेको रिस प्रकट भयो ।
कर्कलोको छातामुनिबाट विस्तारै उज्याली जूनकीरी निस्की । केही अगाडि सरेर सुकुमार किर्किरेको सामुन्नेको भीमसेनपातीको हाँगामा बसी र केही झुकेर आफ्नो परिचय दिई ।
'नमस्ते ! म उजेली जूनू ! मेरा शब्दले यहाँलाई चोट पुगेकोमा क्षमा चाहन्छु । म अघि भनेको 'गनगन' शब्द फिर्ता लिन चाहन्छु ।'

सुकुमार किर्किरेको मनको धमिलो सङ्लो भयो । माफी मागेकाले उसको मनमा अब उजेली जूनूका विषयमा कुनै दुर्भावना बाँकी रहेन । उसले पनि मुसुक्क मुस्कुराउँदै आफ्नो परिचय दियो ।
'म सुकुमार, सुकुमार किर्किरे !' केही अगाडि सरेर उसले आफ्नो हात बढायो । उजेली जूनूले सुकुमार किर्किरेको हात आफ्ना हातमा लिई । दुवैले न्यानो 'ह्यान्ड सेक' गरे ।

सुकुमार किर्किरेले 'झ्याउँकीरीको उत्सव' शीर्षकको गीत सुसेल्यो र लगत्तै सानो टुक्रा गायो पनि ।
मुसुक्क मुस्काउँदै उजेली जूनूले ताली पिटी । सुकुमार किर्किरेले झुकेर कृतज्ञता जनायो ।
'मज्जा आयो ! यहाँको स्वर साह्रै सुरिलो रहेछ । आजको दिन अब प्रफुल्ल हुँदै बित्नेछ ' उजेली जूनूले हातले आफ्ना दुवै गाला छुँदै भनी ।

'मलाई माफ गर्नुहोस् अघिको व्यंग्यका लागि । यहाँलाई गीतसंगीतमा भैंसीभैmँ बोधो ठानेको त संगीतको असली पारखी हुनुहुँदो रहेछ ।'
विद्यालय बिदाको मौका पारेर झ्याउँकीरी प्रदेशबाट भ्रमणमा निस्केको सुकुमार किर्किरे आफ्नो प्रदेश बाहिर पहिलो प्रशंसक पाएर मक्ख पर्‍यो ।
उसले नजिकैको जंगली गुलाबको पातमा बिहानको शीत टल्किरहेको देख्यो । उडेर गई शीतको थोपा उठाएर उजेली जूनूलाई छर्किदियो । जूनू मुसुक्क मुस्कुराई ।

उसले जूनू खुसी भएको मौकामा 'शीत हो कि मोती' भन्ने गीत गाउन अनुमति माग्यो । जूनूले किर्किरेलाई परको चौरतिर इशारा गरी । केही गुनगुनको आवाज त अघिदेखि किर्किरेले सुनिरहेको थियो । उसले गीत गाउनु र त्यो आवाज बीचमा के सम्बन्ध छ भन्ने बुझ्न सकेन । उसले हातले के भनी इशाराले नै सोध्यो ।
जूनूले भनी, 'आज शनिबार हो नि त ...।” पूरा कुरा टुंग्याउन नदिई किर्किरेले बीचमै प्रश्न गर्‍यो, 'तिम्रो घरतिर शनिबार बिदाको दिन गीत गाउँन पाइँदैन हो ? '

त्यसो होइन भनेर जूनूले भनी । 'शनिबार स्कुले केटाकेटी जंगलतिर घुम्न आउँछन् । तिम्रो झ्याउँकीरी प्रदेश पो जंगलको बीचमा छ त । यहाँ त बदमास खालका केटाकेटीदेखि बँच्न पर्छ । नत्र दुःख पाइन्छ ।'
'कस्तो अचम्म !' किर्किरेले आँखा ठूलाठूला पार्दै आश्चर्य व्यक्त गर्‍यो । केही गल्ती नगरी कसरी दुःख पाइन्छ ? झन् म त गीत पो गाउँदै छु ।'

'हो तिमी गीत गाउँदै छौ । त्यही तिम्रो गीतले उनीहरूलाई आकर्षित गर्छ र उनीहरू तिमी खोज्दै आउँछन्' जूनूले भनी ।
'आहा ! त्यो त राम्रै भयो नि । झन् मैले श्रोता पाएँ । तिहारको बेलामा मैले मञ्चबाट गीत गाउँदा कति श्रोता थिए । तालीको गड्गडाहटले हाम्रो पूरै प्रदेश गुञ्जेको थियो ।'
'मञ्चबाट गाउनु र यहाँ गाउनु फरक हो । ठीक ठाउँमा ठीक कुरा गर्दा पुरस्कार पाइन्छ । त्यही कुरा अन्त गर्दा सजाएँ', जूनूले बुझाउन नसकेकोमा दिक्क मान्दै भनी ।
'गीत त जहाँ गाए पनि गीत नै त हुन्छ ! कसरी कहीँ पुरस्कार र कहीँ सजाएँ ? ' वाल्ल पर्दै किर्किरेले प्रश्न गर्‍यो ।

'तिमीले त मञ्चबाट गीत गाउँदा ताली पायौ, पुरस्कार पायौ तर त्यही गीत कक्षामा सरले पढाउँदै गर्दा गायौ भने के हुन्छ भन त ? '
किर्किरेले आफ्नो दाहिने हात देब्रे हातले मुसार्दै भन्यो, 'ओहो ! नसम्झाऊ पढाइरहेको बेला कक्षामा गीत गाउँदा के हुन्छ । अझै फिरफिरे सरले हात बटादिनुभएको याद छ । तर जूनू यो त कक्षाकोठा होइन नि । म निर्धक्क गीत गाउन सक्छु यहाँ ।'
यति भनी नसक्दै किर्किरेले 'गोधूलिमा गोठालो' शीर्षकको गीत सुरु गर्‍यो । उसको किरिर्र आवाजले पर चौरको हल्लाखल्ला शान्त भयो । गीत गाउँदै किर्किरेले जूनूलाई हेर्‍यो । जूनू उड्न तम्तैयार बसेकी थिई । उसले गीत गाउँन बन्द गर्‍यो ।

अचम्म ! गीत गाउन बन्द गर्नेबित्तिकै अघि चौरको हल्लाखल्ला किर्किरेले आफ्नो छेउमै पो सुन्यो । हत्तपत्त जूनू उडेर जंगली कर्कलोको छातामुनि पसिहाली । किर्किरेले के गरौं कसो गरौं भन्ने सोच्न नपाउँदै एउटा चिम्से केटाले लठ्ठीको झटारोले हिर्काइहाल्यो ।
धन्न झटारो किर्किरेको थाप्लोमा बज्रिएन । ऊ बसेको जंगली गुलाबको हाँगो भने लाछियो र ऊ भुइँमा पछारियो । सबै केटाहरू ताली पिट्न थाले ।

'चाँडो टिपेर बट्टामा हालौं' भनेर बट्टाको बिर्को खोल्दै दुईजना केटाहरू अगाडि बढेको देखेर किर्किरेको सातो गयो । ऊ घस्रँदै पत्करमुनि पस्यो । पत्करमुनि उसले डरले लुकिरहेको फट्याङ्ग्रो देख्यो ।
'पत्करमुनि छ, त्यहाँ हेरौं' एउटा केटोको आवाजको निर्देशन पालना गर्दै दुईजना केटाहरू पत्कर पन्छाउन लागे । एउटा केटोले दुवै हातले पत्कर सोहोर्दा पत्करसँग किर्किरे र फट्याङ्ग्रो पनि उसका हातमा आए । 'मैले पाएँ', केटो चिच्यायो र एउटा हातले हत्तपत्त फट्याङ्ग्रालाई समात्यो । त्यही मौकामा किर्किरे फुत्कियो र उत्तिसको हाँगामा बस्यो । धन्न उत्तिसको हाँगाको रङ र उसको रङ उस्तै भएकाले केटाहरूले उसलाई कत्ति खोज्दा पनि भेटेनन् ।

उसले मरेजस्तै गरी सास रोकेर केटाहरूतिर हेर्‍यो । ओहो ! केटाहरूले त बट्टामा झुसिलकिरो, किथ्रो, फट्याङ्ग्रो अनि साना साना कीराहरू टन्नै थुनेका रहेछन् । केटाहरू हाहाहुहु गर्दै पर चौरतिर लागे ।
केही समयपछि सुकुमार किर्किरे कर्कलाको पातपछाडि अलप भएकी उजेली जूनूलाई मनमनै धन्यवाद दिँदै घरतिर लाग्यो ।

आज उसलाई उजेली जूनूले हरेक कुराको समय हुन्छ, त्यो प्रस्तुत गर्ने ठाउँ हुन्छ र ठीक ठाउँमा ठीक कुरा व्यक्त गर्दा मात्र राम्रो हुन्छ भन्ने पाठ पढाएको याद आयो ।