सात बजे स्कुलमै भेला हुने भनिएकाले साढे ६ मै भक्तपुरको गठ्ठाघरस्थित घरबाट हिँडें । सात बज्दा केही साथी आउन बाँकी थिए । साथीहरूको जोशजाँगर थपिएपछि पोखरा पुग्ने उत्साह बढ्यो । मैले यूट्यूबमा पोखरा र घान्द्रुकका भिडियो हेरिसकेको थिएँ । चिसो ठाउँ भन्ने सुनेकाले गुगल सर्च गरें, केही दिनअघि घान्द्रुकमा तापक्रम माइनस भएको रहेछ । बाबाले फिदरको डाउन ज्याकेट किनिदिनुभएको थियो । पुसको अन्तिम साता भएकाले जाडो हुनु स्वाभाविकै थियो । हात, खुट्टा र अनुहार ठिहि¥याइरहेको थियो ।
काञ्जीरोवा स्कुलका विद्यार्थी पनि सँगै लैजाने तयारी रहेछ । डिलक्स बस भएकाले आनन्दको यात्रा भयो । साढे आठ बजे कलंकीबाट अघि लाग्यौं । थानकोट, नागढुंगाहुँदै नौबिसेको ओरालो पुग्दा तलतिर यताउति घुमेका सडक देख्यौं । साथीहरू भने मोबाइल चलाउनमै व्यस्त थिए । म भने बाहिरको हरियाली नै हरियालीले भरिएका पहाड र दृष्यमा रमाएँ । बिस्तारै घाम लाग्दै गयो । दिन उज्यालो हुँदै गयो । बिहानको नास्तापछि निद्राले झपझप बनायो तर पनि सुतिनँ । झ्याल खोलेर ताजा हावा खाँदै त्रिशुली नदीमा भुलिएँ ।
कक्षा आठका दाइदिदी मोबाइलमा रमाए पनि हामी कक्षा सातकासँग थिएन । हामी अन्ताक्षरी खेल्न थाल्यौं । गाउँको घर झापा गौरादह भएकाले केही वर्षअघिसम्म मुग्लिन, नारायणगढ र हेटौंडा हुँदै हिँडेको मलाई बाटो नयाँ लागेन । केही वर्षदेखि बनेपा बर्दिबासको बिपी राजमार्ग हिँडेकाले केही वर्षपछि यो बाटो हिँड्दै थिएँ । मुग्लिनदेखि पोखरा नयाँ ठाउँ भएकाले रमाइलो भयो । पोखराको बजार पुगेपछि त मन मजाले रमायो । हामी आठ घण्टापछि पोखरा पुग्यौं ।
पेनिन्सुला होटलले स्वागत ग¥यो । कस्तो राम्रो र भव्य होटल । हातमुख धोएर कपडा फेरेपछि खाजा खायौं । साँझ फेवाताल घुम्ने योजना रहेछ । गीत सुनेको थिएँ, फेवातालको आँगनमा लै लै माछापुच्छ्रे छायाँ... । ताल भव्य रहेछ तर साँझ परेकाले माछापुच्छ्रे हिमालको छायाँ हेर्न पाएनौं । तालमा घुमाउन थुप्रै डुंगा थिए । ताल र डुंगामा फोटा खिच्यौं । लेकसाइडमै होटल भएकाले इभिनिङ वाक गर्दै फर्कियौं । होटलमा साथीको मोबाइलमा ‘ट्रुप एन्ड डेयर’ खेल्यौं । स्कुलले हेडफोन र एसडी कार्ड ल्याउन अनुमति दिएकाले म गीत सुन्दै रमाएँ । बिहान सबेरै घान्द्रुक जानु थियो । त्यसैले खानापछि घान्द्रुकको कल्पनामा कतिबेला निदाएँ, थाहै भएन ।
सातै बजे घान्द्रुक जान तयार भयौं तर पोखरा घुम्ने रहर धेरै थियो । पोखरा सहरका दृष्यले आनन्द आयो । फराकिला र सफा सडक । काठमाडौंमा धेरै गाडी र मान्छे अनि धुँवा र फोहोरले दिक्क थिएँ । पोखरा हरियाली पनि धेरै । पोखरा छोडेर गाडी घान्द्रुक लाग्यो । मलाई नयाँ ठाउँ हेर्न मन थियो । साथीहरू गीत गाउन थाले । म पनि मिसिएँ । प्रतिस्पर्धा भयो, डिलक्समा हाम्रो गायन नेपाल आइडलको जस्तै रमाइलो भयो । पाँच घन्टामा घान्द्रुक पुग्यौं । होटलमा फ्रेस भएपछि ओरालो बाटो हुँदै म्युजियम पुग्यौं, अरे म्युजियम त गाउँको घरजस्तै रहेछ ।
ढोकामै गोरुको सिङ थियो । छिर्नेबित्तिकै गुरुङ जातिले खाना खाने झर्के थाल सजाएर राखिएको थियो । मलाई बाबा गोपीकृष्ण ढुंगानाले भारतको असम घुम्न गएको बेला ल्याएका झर्के थालको याद आयो । पत्रकार र साहित्यकार भएकाले बाबा देशविदेश घुमेको देख्दा मलाई पनि त्यसरी नै घुम्न र धेरै कुरा जान्न मन लाग्थ्यो । म नाटक खेल्ने भएकाले लालाबाला समूहबाट निर्देशक टंक चौलागाईंले चैतको दोस्रो साता नाटक ‘’हिरो, डन्ट कम’ देखाउन यूरोपको बेलारुस लैजाने भनेपछि अर्को खुसी थपिएको थियो । आहा, म पनि बाबाजस्तै विदेश घुम्न पाउने भएँ ।
म्युजियममा धेरै शिक्षा पायौं । यसअघि काठमाडौं फन भ्यालीभित्र मलाई बाबामामुले ‘कर्नाली संग्रहालय’ लैजानुभएको थियो । घान्द्रुक पुग्दा यसअघि मकवानपुरको चित्लाङ घुमेको याद आयो । दुई दिनको यात्राले थाकेको हुँदा खानापछि सुत्यौं । भोलिपल्ट खानापछि दुई घन्टा हिँड्नु पर्ने सूचनाले झनै थकाइ लाग्यो । तर हिँड्न थालेपछि रमाइलो भयो । म उकालोमा अगाडि थिएँ । बाटो गोठालोले हान्ने गोरु छ अर्को बाटो जानू भने । हिम्मत जुटाएर म दौडिएँ, मेरो हार भएन । पछाडि फर्किएर हेरेको कोही साथी थिएनन् । त्यहाँ एकान्त थियो, डर थपिएर होला जीउ पसिनै पसिना भयो ।
अगाडि डरलाग्दो भीर थियो । डेढ घन्टा हिँड्न बाँकी थियो । खुई खुई गर्दै सबै उकालो चढ्यौं । ओर्लदा हामी केही साथी दौडिएछौं । एक घन्टाको बाटो ३० मिनेटमै पुगेछौं । त्यहाँ पुगेर एक बोतल पानी घुटुघुटु पिएरै सकें । मजाले थाकेछु, पोखरा पुगुञ्जेल निदाएछु । यूट्यूबमा हेरेको प्यारो पोखरालाई फेरि भेटें । दिनभर फेवाताल, गुप्तेश्वर महादेव, बाराही ताल, डेभिड फल्स आदि थुप्रै रमाइला, नयाँ र अनौठा ठाउँ घुम्यौं । अहिले सम्झँदा पनि त्यो यात्रा साँच्चै रमाइलो लागिरहन्छ ।
कक्षा सात
काठमाडौं प्रज्ञा कुञ्ज स्कुल
प्रतिक्रिया दिनुहोस !
