हिउँका गीतहरू

भदौको अन्तिम हप्ता । बादलले गजधम्म ढाकेको आकाश । रातभरिको झरीले निथ्रुक्क भिजेका सडकहरू र सडकभन्दा अझै लामा हामीले वर्षौंदेखि देख्दै आएका सपना । त्यो बिहान हामी सपनाकै घुम ओढेर एउटा सुन्दर यात्राका लागि निस्कँदा भदौरे झरीले हाम्रो बाटो रोक्नै सकेन ।साहित्यानुरागी प्रकाश पोखरेल, विनोद वाग्ले, देगराज काफ्ले (राजु) र म अन्ततः कलंकीको कहालीलाग्दो कोलाहललाई पछाडि छाड्दै अघि बढ्यौं । बाटैभरि हृदयमा सन्देहले ढ्यांग्रो ठोकिरह्यो । हामी अलमलमा थियौं, सबैका आँखाहरू फुत्तफुत्त माइक्रोबसको झ्यालबाट बाहिर हामफालिरहे, आकाशतिर चियाइरहे । 'साँच्चै यो बादल फाटेन भने ? ' एउटै प्रश्नले रन्थनिएको थियो हाम्रो मथिंगल । हो, हामी आँखासम्मै टाँसिने गरी हिमाल हेर्न अन्नपूर्ण आधार शिविरतर्फको यात्रामा निस्किएका थियौं त्यो दिन ।

'दाजुहरू गणेश हिमाल चढ्न जान लाग्नुभा'को ? ' पोखरा कटेर अलि परै पुगिसकेपछि त्यो कन्डक्टर केटोले प्रश्न गर्‍यो । 'हैट मोरा ।' हामी भुतुक्कै भयौं । हाम्रो उल्लासमा अलिकति अभिमानको राग थपियो । निकै बेर त्यो अबोध बबुरोलाई उल्लिबिल्ली पारिसकेपछि सायद हामी झस्केका थियौं । मैले सुटुक्क त्यो केटोको अनुहारतिर हेरेँ । लाजले रातै भएका थिए उसका गाला । ऊ त्यो लज्जालाई आफ्नो चञ्चलताले परास्त गर्न भरमग्दुर प्रयास गरिरहेको थियो । ठीक त्यही बेला मैले सोचेँ, मान्छेजस्तै त हुन् यी हिमालहरू पनि । चाहे म तिनलाई गणेश भनौं या अन्नपूर्ण, लाङटाङ भनौं या सगरमाथा, हिमाल आखिर हिमाल नै हुन् । बेपत्तै अग्ला, भव्य अनि चहकिला हिउँका टाकुरा । मैले एकपल्ट फेरि त्यो केटोतिर हेरेँ । हिमालझैं चहकिला लागे उसका आँखाहरू । तर अहँ, मैले उसको नाउँ सोध्दै सोधिनँ ।

गफ्फिँदै, रौसिँदै कतिखेर नयाँ पुल आइपुग्यौं थाहै भएन । सायद तीनै बजिसकेको थियो कि ? मैले घडी हेर्ने जाँगरै गरिनँ । म यो यात्राभरि समयलाई खल्तीभित्रै कोचेर हिँड्न चाहन्थेँ । हातमा केवल घडी थियो तर घडीमा समय होइन उत्साहका इन्द्रेणीहरू दौडिरहेका थिए । मैले तिनै इन्द्रेणीहरूलाई साक्षी राखेर आकाशतिर हेरेँ । आकाश खुल्दै थियो । बादलहरू फाट्दै थिए ।

नयाँ पुलबाट हामीलाई बोकेर एउटा टाटा सुमो मोदी खोलालाई जिस्क्याउँदै अघि बढ्यो । हामी अग्लिँदै गयौं । खोला होच्चिँदै गयो । बाटैभरि ससाना खोल्सा र खहरेहरूले दुर्लभ पहाडी भाका गुनगुनाइरहे । म तिनैका लयहरूसँग आफ्नो गीत मिसाउँदै भित्रभित्रै पग्लिरहेँ, हिउँजस्तै । मलाई लाग्यो, मैले गुनगुनाएका सारा गीतहरू हिमालबाटै आएका हुन् सायद । अनि मैले प्रण गरेँ, म यो यात्रा गीतैगीतले पूरा गर्नेछु । त्यो हिमालको प्रेरणा थियो । प्रकृति र संगीतको संगम । वाह ! म साँच्चै दुई विशाल नदीहरूको दोभानमा उभिएको थिएँ ।

'लौ हजुर, आइपुग्यो किम्चे बजार ।' ड्राइभरको आवाजले म झस्किएँ । बजार ? बाहिर हेरेँ । हाम्रो मोटर यात्रा सकिएर पैदल यात्रा सुरु हुँदै थियो । मैले ती पहाडी पाखा र तिनका ठाडा अनि घुमाउरा बाटाहरूलाई मनमनै नमन गरेँ । एउटी हँसिली, अन्दाजी पैंत्तीस-छत्तीस वर्षजतिकी युवती हामीतिर हेरेर मुसुमुसु मुस्कुराउँदै थिइन् । उनको मुस्कानको उत्तर सायद मुस्कानैले दिए प्रकाश दाइले । 'बैनी यतैको हो ? ' प्रश्नचाहिँ विनोद दाइले गरे । 'हो, सर । हजुरहरू घुम्न आउनुभा'को कि ? ' उनले त्यो प्रश्नको उत्तरसँगसँगै फेरि अर्को प्रश्न गरिन् । प्रश्नोत्तर चलिरह्यो । अन्ततः हामी उनी र उनका साथीहरूको पछिपछि लाग्दै घान्द्रुकतिर लम्कियौं ।

घान्द्रुक पुग्दा झमक्कै साँझ पर्‍यो । उनैले होटलसम्म पुर्‍याइदिइन् । सायद त्यो उनको आफन्तकै होटल थियो । बिदा हुने बेला उनी एकपल्ट फेरि गुराँसझैं मुस्कुराइन् । आकाशमा बादल फाटेर साँझमै पनि हिमाल टलक्क टल्किएका थिए । मैले मनमनै गुनगुनाएँ, 'मुसुक्क हाँसिदेऊ फूल फुलेझैं, पानी परेपछिको आकाश खुलेझैं ।'
त्यो रात होटलमा थुप्रै गेएस्ट रहेछन् । चहलपहल बाक्लै थियो । हामी डाइनिङ हलको एउटा कुनो ओगटेर बसेका थियौं । भित्तामा झुन्ड्याइएको एउटा मादलमा मेरो आँखा पर्‍यो । हात नसलबलाउने कुरै भएन । एकदुईपल्ट घिन्ताङघिन्ताङ के पारेको थिएँ सबै जना हाम्रै वरिपरि झुम्मिन आइपुगे । त्यो समूह गण्डकी मेडिकल कलेजमा अध्ययनरत भविष्यका डाक्टरहरूको रहेछ ।

'मोहनी लाग्ला है ।' हाम्रो साँझ संगीतमय हुँदै गयो । 'लेकाली हे, हे चोयाको डोको ।' भावी चिकित्सकहरूले गजबको साथ दिए । 'रेसम फिरिरि रेसम फिरिरि ।' विनोद दाइको मन थामिएन, जुरुक्कै उठेर कम्मर भाँचिहाले । प्रकाश दाइ र राजुजी पनि के कम, सबैको एउटै स्वर भयो ।

मादलको तालले मोहित भएर एक भारतीय दम्पती, कौशिक र कविता, हाम्रो नजिक आइपुगे । कौशिक भीमकाय आकृतिका भए पनि शान्त र मिजासिला थिए । कविता भने जति सुन्दर थिई उति नै मृदुभाषी पनि । मैले उनीहरूलाई मादलको प्रयोग गरिएका केही हिन्दी गीतहरू सुनाएँ । कविता संगीतमर्मज्ञ रहिछ, ती गीतहरूले ऊ झनै उज्याली भई । कौशिक एउटा हातमा आधा भरिएको ह्विस्कीको गिलास र अर्को हातको माझी र चोर औंलाका बीचमा निभ्नै लागेको चुरोटको ठुटो च्यापेर टोलाइरहेका थिए । मैले सुटुक्क कविताको अनुहारमा हेरेँ । मादलको तालमा मेरा स्वरहरूसँगै ऊ पनि सुस्तरी आफ्नो स्वर मिलाउँदै थिई, 'अरे होगा तुमसे प्यारा कौन, हमको तो तुमसे है, ए कान्छी, ए कान्छी, प्यार ।'

देउरालीको चिसो छल्न साँझ दुई पेग खुकुरी रम नतानी सुखै पाइएन । भोलिपल्ट रमको रमरमले छाडिसकेपछि बल्ल आँखा चनाखो भए । माथिमाथि हिउँले ढपक्कै ढाकेको हिमाल बादलका आँखीझ्यालहरूबाट अलिअलि देखिन थालिसकेका थिए ।

रातैभरि पानी पर्‍यो । निद्रा पटक्कै लागेन । मन झनै कुँडियो । 'साला यो झरी ।' सबैले पालैपालो लामालामा सुस्केरा तान्यौं । 'खै हिमाल हेर्न पाइएला जस्तो छैन ।' बिहान उठ्नेबित्तिकै राजुजीको निराश आवाज सुनेँ । 'पाइन्छ, पाइन्छ केटाहरू त्यसै आत्तिन्छन् ।' प्रकाश दाइले हौसला दिँदै भने । साँच्चै केही बेरमै झरी त थामियो तर आकाश ? अहँ, आकाशचाहिँ अझै बादलको घनिभूत घुम्टो ओढेर हामीलाई घुक्र्याउँदै थियो ।
तर हामी डराएनौं ।

त्यो दिन छोमरुङ पुग्ने योजना थियो । हिजो भेटिएकी हँसिली युवतीले पनि यही सल्लाह दिएकी थिइन् । उनको माइती त्यतै रे । 'म फोन गरिदिऊँला, सरहरू मैले भनेकै होटलमा बस्नुहोला, अञ्जुले पठाएको भन्नुस् न, केही अप्ठेरो हुँदैन ।' उनले हिजो साँझ बाटोमा हिँड्दै गर्दा यसै भनेकी थिइन् । तर त्यो दिन हामी अलि बढी नै हिँड्ने मुडमा पुगिसकेका थियौं । छोमरुङसम्मको हिँडाइले मात्रै हाम्रो यात्राको तिर्खा मेटाउने छाँट देखाएन । अनि हामीले त्यो दिनको बास छोमरुङमा हैन उपल्लो सिन्वामा बस्ने निधो गर्‍यौं ।

सिन्वा पुग्नका लागि हिँडाइको गति अझै तेज बनाउनुपर्ने भयो । विनोद दाइ र राजुजी लमक्कै लम्केर कहाँ हो कहाँ आँखाले देख्नै नसकिने गरी बेपत्ता भए । म प्रकाश दाइलाई लिएर उनकै गतिमा सुस्तरी अगाडि बढिरहेँ । एउटा मझौलो उकालो कटिसकेपछि आइपुगेको थियो किम्रुङ । त्यहाँबाट वनैवन ओरालो झरेपछि हामी किम्रुङ खोला तरेर फेरि एउटा ठाडो उकालो चढ्ने क्रममा थियौं । अगाडि हिँडेका दुईजना साथीको कुनै अत्तोपत्तो थिएन । बाटो एकदम सुनसान । आफ्नै धुनमा एकोहोरो मस्त हिँडिरहेका प्रकाश दाइ । मैले उनलाई बिथोल्न पटक्कै चाहिनँ । बरु एक्लै गुनगुनाउँदै उकालो चढिरहेँ, 'अब यो बाटो मेरो हो कि, म यो बाटोको ।'

भोकले लखतरान हामी निकै बेर उकालो चढेपछि दूरविन डाँडा आइपुग्यौं । साथीहरू हाम्रै प्रतीक्षामा रहेछन् । त्यहाँ दुईचारवटा ससाना होटेल थिए । एकएक पुरिया उमालेको चाउचाउले आगो भएको पेटलाई शान्त पार्‍यौं । त्यहाँबाट हल्का उकालो र केही बेर तेर्सैतेर्सै हिँडेपछि छोमरुङ आइपुग्यो । छोमरुङबाट ठाडै ओरालो झर्‍यौं । निकै तल झरिसकेपछि छोमरुङ खोला तरेर फेरि उकालो लाग्न सुरु गर्‍यौं । अलि माथि पुगेपछि तल्लो सिन्वा आइपुग्यो । हामी रोकिएनौं । त्योभन्दा पनि अझै माथि थियो उपल्लो सिन्वा । त्यो रात हामीले त्यहीँ बास बस्ने निर्णय गर्‍यौं ।

रातभरि गोराहरूले हल्ला गरेर सुत्नै दिएनन् । 'हैन, यी गोराहरूलाई सुत्न पनि पर्दो रहेनछ कि क्या हो ? ' प्रकाश दाइ पड्किरहँदा म पनि कहाँ निदाएको थिएँ र ! थकानले लोथ भएको थिएँ । अलिकति लोलाउन खोज्थेँ, उनीहरू प्रत्येकपटक बिथोलिदिन्थे । हल्ला बन्द हुने कतै कुनै संकेतसम्म थिएन र पनि म अझै निदाउने प्रयत्नमै थिएँ । घनघोर रातको चकमन्नता चिर्दै गोराहरूको आवाजभन्दा पनि भयंकर ठूलो स्वरमा चिच्याउन मन थियो । अहँ, तर म चिच्याइनँ । बरु आँखा चिम्म गरेँ । हिमाली हावाको शीतलता महसुस भयो र निदाउनुअघि हृदयको अगाध गहिराइबाट निस्केको एउटा मधुरो आवाजलाई पछ्याएँ । हृदय बडो शान्त भएर गुनगुनाउँदै थियो, 'आइज निदरी, छुनुमुनु छुनुमुनु आइज, आइज निदरी आइज ।'

राति जति अबेरै सुते पनि बिहान चारै बजे निद्राले छाड्ने मेरो बानी अलि अप्ठेरै छ । उठ्नेबित्तिकै प्रकाश दाइलाई बोलाएँ, 'दाइ ।' 'हजुर ।' उताबाट टाठो आवाज आयो । 'उठिसक्नुभयो ? ' मेरो स्वर अलि ठूलो भयो । 'सुतेको भए पो उठ्नु, सुतेकै छैन, के उठ्नु ।' बूढा नराम्रैसँग झोक्किए । हाम्रो गुनगुन वार्तालापले पल्लो कोठामा सुतिरहेका राजुजी र विनोद दाइलाई तानेर हाम्रै कोठातिर ल्याइपुर्‍यायो । चार जनाको स्वर चार ससाना खोलाहरूजस्तै एकै ठाउँ मिसिएर एउटा बेपत्तै ठूलो नदी बन्यो । 'ए तिमीहरू धेरै हाल्ला नागार् ता, कुइरेहरू सुतिरा'छा, डिस्टाब हुन्छा ।' होटेल साहुनी आँखा मिच्दै हामीलाई टोक्न आइपुगिन् । मेरो मन खंग्रंग भयो । आफ्नै माइतीघरमा अपहेलित एउटी चेलीझैं म मर्माहत भएँ । 'हेत्तेरी ।' चारै जनाले मुखामुख गर्‍यौं, 'जय गोरासाहेबहरू ।'

अनि थोरै चकित र थोरै विचलित भएर त्यो बिहान हामीले उपल्लो सिन्वा छाड्यौं ।
पहाडी मनोरमताले बाटैभरि मन हरिरहे । म कतै अग्ला पहाडहरूझैं गम्भीर र शान्त हुँदै हिँडेँ । कतै चञ्चल झरनाहरूझैं स्वच्छन्द भएर दौडेँ । खस्रु र गुराँसका घना छहारीभित्र मैले एउटा अद्भुत शीतलता अनुभव गरेँ । तल भीरमुनि निरन्तर सुसाइरहेको मोदी खोलासँग समागम हुन आतुर ती हरेक झरनाहरूलाई छोएँ । वोनोद दाइ परबाट चिच्याइरहन्थे, 'हैन, यसरी जहाँ पानी देख्यो त्यहीँ अलमलिएर देउरालीचैं कैले पुग्ने ? ' म उसै त बिच्किएका विनोद दाइलाई अझै चिड्याउन कुनै कसरै बाँकी नराखी वारिबाट गीतैले जवाफ फर्काउँथेँ, 'झरनाको पानी के सारो चिसो गाला नै चिसाउने ।'

त्यसपछि बेम्बो आयो । बेम्बोपछि दोभान र दोभानपछि देउराली ।देउरालीको चिसो छल्न साँझ दुई पेग खुकुरी रम नतानी सुखै पाइएन । भोलिपल्ट रमको रमरमले छाडिसकेपछि बल्ल आँखाहरू चनाखो भए । माथिमाथि हिउँले ढपक्कै ढाकेको हिमाल बादलका आँखीझ्यालहरूबाट अलिअलि देखिन थालिसकेका थिए । तलचाहिँ भर्खरैको घनघोर झरी थामिएर सिमसिम पानी परिरहेको थियो । मैले एकपल्ट पुलुक्क माथि हिमालतिर हेरँे । तल बेसीतिर पनि हेरेँ । हिँड्नुअघि मन त्यसैत्यसै रोमाञ्चित भएर आयो ।

'दाइ, गोराहरूको अगाडि त यहाँका मान्छेहरूले हामीलाई जाबो भुसुनाजत्ति पनि ठान्दैनन् त हौ ।' देउराली छाडेर हिँड्नेबित्तिकै एउटा गाइड केटोले मनको तीतो पोखिहाल्यो । 'तेरिमा गोराहरू ।' मैले मनमनै खैरा छाला हुनेहरूजति सबैलाई सरापेँ । 'दाइ, तपाईंहरू पनि बाल नदिनु न यी गोराहरूलाई ।' केटो केही गम्भीर भयो । अनि मैले प्रण गरेँ, अब म यो बाटैभरि एक जना गोरासँग पनि बात मार्दिनँ ।
अनि गोरीसँग नि ?

अहँ, गोरीको बारेमा चाहिँ मैले केही सोच्नै भ्याएनछु ।
'हाई ।' माछापुच्छे« बेस-क्याम्पदेखि अन्नपूर्ण बेस-क्याम्पतिर अघि बढ्दै गर्दा उसले भनेकी थिई । 'हेलो ।' मैले पनि सुस्तरी ऊतिर हेरेर छोटो जवाफ फर्काएको थिएँ । ऊ सायद गफ गर्ने मुडमा आइसकेकी थिई । मलाई उम्किन अप्ठेरो पर्दै थियो । ऊ छिटो जाओस् भनेर म विस्तारै हिँड्न थालेँ । अहँ, उसले आफ्नो रफ्तारै बढाइन । ऊ पछिल्तिरै छुटोस् भनेर मैले आफ्नो गति बढाएँ । ऊ पनि म सँगसँगै बत्तिएर उधुम कुद्न थाली । 'हैट, एकबारको जुनीमा के तेरोमेरो भन्नु ।' म रोक्किएँ । सायद हिमाली हावाले मेरो मगजलाई शीतल बनाइदियो । मैले पुलुक्क ऊतिर हेरेँ । ऊ मुसुक्क मुस्कुराई । आकाश झन् गाढा भयो । अनि हामी दुवै गफ्फिँदै सँगसँगै हिँड्न थाल्यौं ।

'तिमी कुन देशकी ? ' मैले नै कुरा सुरु गरेँ । 'बेल्जियम ।' उसले लामो सुस्केरा तान्दै मतिर हेरी । 'तिमी नि ? ' मेरो जबाफको प्रतीक्षामा उसले कान ठाडो पारी । 'नेपाल ।' मानौं उत्तर मेरो जिब्रोमै झुन्डिरहेको थियो । 'कामचाहिँ के गर्छौ नि ? ' उसका कौतूहल झन् बढ्दै गए । 'म कवि हुँ, कविता लेख्छु ।' मेरो के जान्थ्यो, अलि बढ्तै बोलिदिएँ । 'कविजी कतै बिम्बहरूको खोजीमा हिमालतिर भौंतारिरा'को त हैन नि ? ' उसको मधुरो मुस्कानले मलाई माछापुच्छे« हिमालभन्दा पनि माथि उडायो ।

म उडी नै रहेँ । मलाई जमिनमा खस्नै मन लागेन । बरु झन् माथिमाथि उड्दै भनिदिएँ, 'बिम्ब हैन मैयाँ, म त हिमालमा हिउँका गीतहरू खोज्न हिँडेको ।' 'हिउँका गीतहरू ? ' अनि सिमलको भुवाजस्तै हलुंगो उसको मुस्कान मैले अनायास पहाडभन्दा पनि गह्रुँगो देखेँ । 'ऐया ।' अन्ततः त्यही मुस्कानको भार थाम्न नसकेर म कतिखेर जमिनमा पछारिएँ मैले पत्तै पाइनँ ।
'हिउँका गीतहरू ? ' एउटा लामो उच्छवाससँगै ऊ एक्लै बर्बराई । उसका मौनताले मलाई केही राहत दिएझैं लाग्यो । मैले पछाडि फर्किएर हेरेँ । प्रकाश दाइ निकै तल थिए । म झस्किएँ । अनि रोक्किएँ । तर अहँ, ऊचाहिँ एकोहोरो अघि बढिरही ।

'यत्ति राम्री केटीलाई बीच बाटैमा चटक्क छाडेर यसरी टक्क अडिन त भएन नि हो दाइ !' मेरो पछिल्तिर हिँड्दै गरेको एउटा लिखुरे गाइड केटोले मुसुमुसु हाँस्दै व्यंग्य गर्न भ्याइहाल्यो । 'फेरि साथीले राम्री केटी भेटेर मलाई त बालै दिएन भन्लान् कि भनेर नि भाइ ।' मैले तल प्रकाश दाइतिर इसारा गर्दै त्यसलाई अगाडि बढ्न बाटो छाडिदिएँ । 'त्यो त हो ।' पसिनाले निथ्रुक्क भिजेको ऊ, स्वाँस्वाँ गर्दै मास्तिर लम्किन थाल्यो । म भने प्रकाश दाइ नआइपुगुन्जेल त्यहीँ एउटा ठूलो ढुंगोमा अडेस लागेर पर माछापुच्छे« हिमालतिर हेर्दै टोलाइरहेँ ।
हिमालहरू सायद डराए, लजाए या आत्तिए, थाहा छैन तर त्यो दिन हामी अन्नपूर्ण बेस-क्याम्प पुग्दा वरपरका सबै हिमाल घना बादलका च्यादरभित्र गुटमुटिन पुगिसकेका थिए ।

भोलिपल्ट बिहान पनि हामीले अन्नपूर्ण हिमालको फेद र टुप्पो एकैपल्ट देख्न सकेनौं । यद्यपि किस्ताबन्दीमै सही, त्यो मनमोहक अनि भव्य दृश्यलाई हृदयभरि सजाएर हामीले हाम्रो यात्राको आधा बाटो पूरा गर्‍यौं ।
फर्किंदा माछापुच्छ«े बेस-क्याम्प र दोभानको बीचमा ऊ फेरि भेट भई । 'हिउँका गीतहरू भेटिस् त ? ' उसले व्यंग्य गरी या प्रश्न, मैले ठम्याउनै सकिनँ । मैले उसको अनौठो हेराइलाई मुस्कानले जित्न खोजेँ । 'हामी साथी बनौं न है ? ' उसले प्रस्ताव राखी र मेरो नाउँ सोधी । 'हुन्छ ।' मैले गमक्क गम्किएर उसलाई आफ्नो नाउँ भनेँ । 'हामी छोमरुङमा आज एउटै होटलमा बसौं न ल ? मलाई तेरा कविताहरू सुन्न मन लाग्यो क्या ।' ऊ अलि भावुक भई । 'किन नहुनु, भइहाल्छ नि । बरु तँ गएर होटलमा बस्दै गर, म बिस्तारै साथीहरूसँग त्यहीँ आउँछु नि हुन्न ? ' मैले टाउको हल्लाएँ । 'हुन्छ, भरे साँझ, छोमरुङ कटेज है त ? ' ऊ फुरुंग परेर अघि बढी ।

तर खै किन, थाहा छैन, त्यो रात हामी बास बस्न छोमरुङ कटेज होइन त्योभन्दा मास्तिरको अर्कै एउटा सानो होटेलमा गयौं । त्यसपछि ऊसँग फेरि कहिल्यै भेटै भएन ।झमक्क रात परेपछि छोमरुङका केही दिदीबहिनी मिलेर त्यहाँ एउटा सांस्कृतिक गायनको आयोजना गरे । सबै परम्परागत गुरुङ पोसाकमा अन्नपूर्ण हिमशृंखलाझैं लहरै बसेका र उत्तिकै उज्याला थिए । उमेरले हामीभन्दा अलि पाका विनोद दाइ रुस्लान भोड्काको असरले हो या हिमालको प्रेरणाले, सोचेभन्दा हदै जोसिला हुँदै गए । हो, त्यो रात गीत छोमरुङका चेलीहरूले नै गाएका थिए तर माहोल तताउनेचाहिँ निःसन्देह विनोद दाइ नै थिए । उनकै नेतृत्वमा हामी सबैले संगीत, संस्कृति र सिर्जनाका तीन भयंकर ठूला नदीहरूको त्रिवेणीमा डुबुल्की लगाएर धन्य हुने अवसर पायौं ।

सायद हिमाली यात्राले प्रेरित गर्‍यो या विनोद दाइले निकै कर गरे, मैले छोमरुङे चेलीहरूको भाका टपक्कै टिपिहालेँ । मभित्र संगीतको हिउँ स्वस्फूर्त पग्लियो ।
मनमा यात्राको क्रममा जम्मा भएका केही गुनासा थिए, सबै गीतमै पग्लिए ।
'छोमरुङका मान्छे खाली गन्दा रै'छन् गोरालाई
कल्ले गन्ने हामी मोरालाई'
'छोमरुङका नानीहरू देखेपछि खैरेलाई
भुल्छन् हामी ऐरेगैरेलाई'
मैले पोखेका तीता गीतहरूले पछिपछि सबै छोमरुङवासीको अनुहार अमिलो हुँदै गइरहेको देखेँ । सायद हिमालका चिसा हावाले मलाई फेरि मानवीय प्रेम र सद्भावका गीतहरू गाउन घचघच्याए । अनि म फेरि स्नेहले पग्लिएँ ।

'तिम्रो शिरको अन्नपूर्ण हाम्रो पनि दायाँ छ
हाम्लाई पनि यसको माया छ'

भोलिपल्ट आकाश छ्यांग खुल्यो । हिमालहरू छर्लंग देखिए । हामी एक मुठी आकाश र एक टुक्रा हिमाल मुटुभरि बोकेर त्यो दिन पोखरा पुग्यौं । अनि लगत्तै त्यसको अर्को दिन काठमाडौं ।
काठमाडौंको धूलोले मभित्र हिमालका स्मृतिहरू क्रमशः धमिला हुँदै जान थाले । हृदयको आवरणलाई समेत ढपक्कै ढाकेर बसेका ती धुलाका सारा पत्रहरूलाई पन्छाएर हिमालको त्यो अनुपम सुन्दरतालाई पुनः अनुभव गर्ने कोसिस भने म बेलामौका गरी नै रहन्थेँ । यसर्थ मभित्र हिमाल कहिले वसन्ती फूलझैं ढकमक्क भएर फुल्दै थिए त कहिले शिशिरयामको पालुवाझैं ओइलाउँदै गइरहेका थिए ।

केही दिनअघि फुर्सदमा अफिसको कौसीबाट पर उत्तरतर्फ लाङटाङ हिमशृंखलातिर हेरेर टोलाउँदै गर्दा फेसबुकमा एउटा अनौठो नामबाट फ्रेन्ड रिक्वेस्ट प्राप्त गरेँ । अनुरोध पठाउनेको प्रोफाइल पिक्चर पनि स्पष्ट थिएन । नाउँ पनि अंग्रेजी भाषामा नभई सायद फ्रान्सेली भाषामा थियो । 'जंक रिक्वेस्ट होला !' त्यो अनुरोधलाई पेन्डिङमै राखेर मेरा आँखाहरू पुनः टाढा लाङटाङ लिरुंको चुचुरोतिरै सोझिए ।केही दिनहरू यत्तिकै बिते ।

चारपाँच दिनपछि फेसबुककै मेसेज बक्समा फेरि त्यही नाउँबाट एउटा सन्देश आयो । 'हैन को चैं रै'छ ? ' अब भने म केही कौतूहल भएँ । 'ओहो कविता, त्यो पनि अंग्रेजीमा ? ' कविता पढेर म झनै तरंगित भएँ । अन्नपूर्ण हिमालका सारा हिउँ झरेर मेरै थाप्लोमाथि खसेझैं भयो । कानमा मोदी खोलाको झंकार गुञ्जियो । आँखामा खस्रु र गुराँसका घना जंगल हुँदै उच्च हिमाली चरनहरू आए । अनि त्यसपछि आए माछापुच्छ«े र अन्नपूर्ण हिमालहरू ।

म सोफामा थचक्क बसेँ । रन्थन्निएँ । अनि फेरि उठेँ र फेरि बसेँ । म साँच्चै किंकर्तव्यविमूढ भएँ ।
हैन के थियो त कवितामा ?
व्यंग्यको हिमाल थियो । अनि हिमालका हिउँझैं पग्लिएर कसैले लेखेको थियो—
हिमालमा अचानक प्रकट भए
हिमदेउता
र उनकै मनोहर मुस्कानको
अपार उज्यालोमा
हिमनदीहरूको सुस्केरा सुन्दै
यात्रा गरिरहेँ
आफैंभित्र
तर अहँ, सुन्नै सकिनँ मैले
हिउँका गीतहरू