अवसान

निख्खर सेता बादलहरूबाट

सफेद रङ चुहिएर क्षितिजमै बिलाएको छ

र, कालो छ बादल अहिले,

त्यही कालो मेरा आँखाका डिलमुनि

नैनथैलीमा भरिएको छ।

घनघोर गर्जनसहित

सल्किएको छ, फिलिंगो बादलबीचमा

र, मेघले तत्काल निभाइदिएको छ आगो

तर, मेरो मनमा सल्किएको आगो

किन भुसको आगोझैँ पुत्पुत सल्किरहेको छ ?

म कहाँ आइपुगेको छु ?

यो गुफा होइन, यो सुरुङ होइन

न हो फराकिलो मैदान।

यहाँ केही रूखहरू छन्

मानिसले लास जलाएर फ्याँकेका

दाउराका काला ठुटाजस्तै,

पन्छीहरूले आफ्नो गुँड

आफैंले ठुँगेर–भत्काएर गएजस्ता छन्–

रित्ता छन् रूखहरू

जाँदाजाँदै पक्षीहरूले

लगे कि क्या हो हरिया/सुनौला पातहरू ?

छेउमा भएको नदीमा दुर्गन्धको बालुवा बगिरहेछ,

हिमाल आफ्नो रेशमी सेतो पहिरन फुकालेर

उभिएको छ निर्वस्त्र,

फूलबारीका फूलहरू पत्थरका भएका छन्,

कुनै मधुर गुनगुन छैन कहीँ,

इन्द्रेणीको रङ नै गायब छ।

समयले ठगेर र नियतिले रेटेर

निसास्सिएका मानिसहरूको जुलुस

भीरबाट खस्दैछन्, तिनको चीत्कार प्रतिध्वनित हुने

वरिपरि पहाडहरू यसरी ढलेका छन्

मानौं ती हुन् पराजित योद्धा कुनै प्राचीन युद्धका।

चन्द्र र सूर्य डाँडामाथि उक्लिन सक्दैननउनीहरू

पहाडपछाडि एउटा खोचमा अड्किएका छन

कसैले पहाडमा चन्द्र र सूर्यलाई

कीलैकीला ठोकेर गएजस्तै लाग्छ।

म उभिएको चट्टान भर्खरै खरानीको थुप्रो बनेको छ,

र, मेरा खुट्टाहरू त्यही थुप्रोमा धसिँदैछन्,

भर्खरै मेरोसामु एउटा रातो कपडा खसेको छ–

देख्छु, त्यसमा चन्द्र र सूर्यको छाप छ

र, त्यसको किनार खुइलिएर कैलो भएको छ।